Nadat we vanuit het westen via de Lewiss Pass het Zuidereiland hebben doorkruist, komen we aan bij de oostkust. Het is vroeg in de avond als we na een prachtige rit bij de kust van Canterbury aankomen. We stoppen bij een mooi strand en besluiten een fotoshoot van Maureen te doen. Het decor is magnifiek: een Jan van Gentenkolonie is neergestreken op de pikzwarte rotsen, verspreid over de branding van de diepblauwe zee.
Zoutwaterpret
In Kaikoura slaan we ons basiskamp op voor 2 dagen zoutwaterpret: morgen gaan we zwemmen met dolfijnen! We stonden op een wachtlijst, maar inmiddels zijn we gebeld: door een annulering kunnen we morgen om 12.30 uur nog mee.
Na enig zoeken vinden we de Bay Cottages van Graeme en Jan(ette), die direct aan zee wonen. Achter het woonhuis ligt een viertal identieke spic 'n spanvakantiehuisjes verscholen. De sympathieke Kiwi Graeme laat ons de cottage zien. Helemaal tevreden ruimen we onze spulletjes uit om daarna nog snel inkopen te doen bij megasuper New World. We merken dat we toch wel moe zijn van de reis, dus na een snelle hap en een kaartje te hebben gelegd gaan we bijtijds naar bed.
De volgende ochtend lopen we nog even het dorp in om wat foto's te laten afdrukken om het geheugen van ons toestel weer wat ruimte te geven. Na Only One Hour zien we het resultaat van de fotosessie aan de kust en de kiekjes die we tot nu toe in onze eerste week in Nieuw-Zeeland hebben gemaakt. Bij de i-siteboeken we Seal Kayaking, zeehonden spotten vanuit een kajak, vanmiddag om half vijf.
Goodwill
Na wat broodjes te hebben gesmeerd is het zover. We melden ons bij Dolphin Encounter en betalen in het boekingskantoor. Het is er druk, de eerste groep van de dag is net teruggekomen. Er wordt geanimeerd gepraat; ze hebben veel geluk gehad want ze hebben ruim een uur tussen de dolfijnen rondgedobberd! We worden naar de video-instructie verwezen in het naastgelegen gebouwtje. Als verteld wordt dat enige snorkelervaring gewenst is krijgen we het wat benauwd; we hebben geen van beiden ooit ook maar een duikbril opgehad.
Ik kijk in het zaaltje wat om me heen en probeer me enkele lotgenoten in een duikpak voor te stellen. Dat stelt me gerust; we zijn vast niet de enige groentjes. We leren dat oogcontact met deze dieren voor veel mensen een enorm emotionele ervaring kan zijn. Om contact te kunnen maken ben je overgeleverd aan degoodwill van de dolfijn. Als ze zin hebben komen ze jou bekijken, niet andersom. Het is immers hun territorium, de stille oceaan. Aanraken is verboden!
Afzwemmen met je kleren aan
Buiten hijsen we ons bibberend in een natte zemenlap (unisex) die moet doorgaan voor duikpak. Maureen's pak zit wel érg strak. Mij stoort het niet. We lachen elkaar hartelijk uit als we naar de busjes waggelen. Na een kort ritje stappen we met zo'n 10 man een motorbootje met kajuit in. Met hoge snelheid varen we met drie boten de zee op. Ik ben een beetje misselijk... Na een kwartiertje minderen we vaart. De motoren worden afgezet. Radiostilte...
Dan horen we gemompel door de portofoon van de kapitein. Ineens zwaait hij zenuwachtig naar zijn collega´s op de andere twee boten en wijst naar een plek in het water: "Overthere!" roept hij en we zien een tiental rugvinnen van wat blijkt een grote school dolfijnen. Enthousiast springen we overeind. "Oh!" en "Ah!" alom als er af en toe een paar boven het water uitspringen.
De sirene klinkt: het teken om bril en snorkel op te zetten en achter op de boot te gaan zitten. We wachten nerveus op de volgende sirene, het teken om het water in te springen. De hoorn klinkt en we plonzen in het water. Nu is het wachten. Maureen vindt haar wetsuit maar niks en krijgt het benauwd als ze door het mondstuk van haar snorkel ademt. Het voelt een beetje als afzwemmen met je kleren aan.
No-Show
Vanuit het water kunnen we de dolfijnen niet zien, maar helaas merkt de schipper op dat ze niet onze kant op komen. We moeten het verderop nog maar eens proberen en we zwemmen terug naar de boot. Maureen is er als eerste.
Een beetje teleurgesteld maar nog steeds hoopvol nemen we weer plaats in de boot.
We varen verder en onderweg zien we steeds meer dolfijnen, ook steeds dichter bij de boot doemen ze op uit de diepte. Prachtig om te zien hoe ze voor de boeg van de boot uit zwemmen en zich om beurten even boven het wateroppervlak laten zien. Als we na een tijdje ook nog twee Hector-dolfijnen (de kleinste en zeldzaamste soort ter wereld) zien, willen we weer zo snel mogelijk het water in. De boten worden weer stilgelegd en liggen zo'n 500 meter van elkaar in het water. Deze keer een langere stilte. De kapiteins turen met verrekijkers de zee af. Dan krijgen we weer het signaal achter op de boot te gaan zitten. Inmiddels behendig wippen we onze benen over de rand van de boot en wachten op de go. Maar helaas, wederom geen go. Beduusd horen we het slechte nieuws van de schipper aan: "I'm sorry fellas, I'm afraid we have a no-show today".
Encounter Guarantee
We varen langzaam nog een stukje verder de zee op en komen aan bij een grote rots bewoond door een zeeleeuwenkolonie. Maar deze pleister op de wonde biedt helaas weinig soelaas; als we naar de beesten toe zwemmen, blijken ook zij weinig aandacht voor ons te hebben. Allemaal liggen ze te slapen, gedrapeerd over de rotsen. Een enkele zeeleeuw schudt meewarig het hoofd: "Nee jongen, je hebt geen geluk vandaag." We zetten weer koers naar de kust, waar de busjes ons oppikken en terugbrengen naar het dorp. Door onze Encounter Guaranteekrijgen we $60,- terug (er komen hier vast veel Amerikanen). Daar kunnen we mooi onze volgende excursie van betalen.
Seal kayaking
Een surfdude in VW-bus en een trailer met kajaks pikt ons op de afgesproken tijd op bij het boekingskantoor. In het busje maken we kennis met een paar Amerikanen, Engelsen en Duitsers. Onze oosterburen blijken hier vier weken op fietsvakantie.
Aan de waterkant krijgen we wat tips&trucs waarna we onze boten het water inslepen. Maureen en ik hebben een tweepersoons kajak en ik mag aan het roer, achterin. Ik stuur met de twee voetpedalen. Afgezien van de onvermijdelijke links/rechts discussies, werkt het prima.
We peddelen wat verder de zee op en naderen een aantal zeehonden, die we prima kunnen bekijken. Onze gids vertelt veel over de technieken van de kajak, en over lokale flora en fauna.
Het is een heerlijk relaxte namiddag en als we langzaam terugpeddelen zien we in de verte de verlegen blue penguin nog even opduiken.
Het is inmiddels 20.00 uur als we terugkeren in ons huisje. Het eten hebben we gelukkig gisteren al voorbereid, dus we kunnen snel aanvallen. Ondanks mijn vermoeide ledematen vind ik nog de kracht om een flesje wijn te ontkurken. Een toastje plaatselijke schapenkaas smaakt er prima bij.
Dan klopt Graeme bij ons aan en vraagt of we zin hebben morgenochtend met hem voor crayfishing. Overdonderd door zijn gastvrijheid nemen we - alhoewel we eigenlijk niet weten wat crayfish zijn - natuurlijk zijn aanbod aan.
Meet Jane
Het is 9 uur in de ochtend en al behoorlijk warm als we ons de volgende dag melden aan de deur bij onze gastheer. In zijn jeep rijden we naar zijn boot in de haven, een stalen motorboot met, wat blijkt zo gauw hij de motor start, een hooppower. Voorin ligt een krat met visskoppen, het aas voor de langoustines (we hebben de betekenis inmiddels opgezocht, maar nog zegt het ons niet veel).
We genieten van de wind als we buitengaats komen. Na een korte vaart komen we bij een soort archipel van een aantal piepkleine eilandjes waar we wat zeeleeuwen zien rondscharrelen.
Graeme stuurt de boot af op een van de beesten die direct zijn kop opricht en ons verbaasd lijkt aan te kijken. De motor wordt afgezet en we drijven nog wat meters door tot pal voor de rots. We staan nu oog in oog met het dier. Met haar grote zwarte ogen kijkt ze ons aan en lijkt zich prima op haar gemak te voelen als we haar uitvoerig bekijken. "Meet Jane", zegt Graeme die blijkt haar te kennen. Ze is inderdaad niet mensenschuw.
Taillemaat
Langzaam varen we bij de rotsen vandaan en gaan de open zee weer op tot we bij een rode plastic boei aankomen. Graeme legt de boot stil en grijpt in het water onder de boei naar een dik touw. Hij trekt het touw omhoog en begint het op te halen. Het moet hier erg diep zijn, want pas tien minuten en heel wat meters touw later komt het einde in zicht. Het uiteinde de 25 meter koord is vastgeknoopt aan iets wat nog het meeste lijkt op een enorme draadstalen muizenval. Hij haalt het gevaarte aan boord. We schrikken van de wild klapperende scharen van twee kreeftachtigen die in de pot gevangen zitten.
Geen goede oogst. Graeme pakt een exemplaar uit de kooi en met een schuifmaat meet hij de breedte van de taille. Dan gooit hij het diertje overboord en doet hetzelfde met de tweede. Hij leert ons dat ook hij zich aan visquota moet houden. Die bepalen onder meer dat een vrouwtje 51mm en een mannetje 54mm moet meten, voordat ze mogen worden gevangen. Een volgroeid vrouwtje herken je aan de scherpere klauwen en de grotere schubben op het onderlijf. Sterk vergelijkbaar met de mensenwereld dus.
Did I just see a vein pop?
Graeme gooit een paar vissekoppen in de mand en gooit ´m terug in het water.
Nog één boei te gaan. Nu mag ik de vangst binnenhalen. Onverschrokken begin ik de fuik op te takelen, maar na vier halen breekt het zweet me uit. Het gaat steeds langzamer en ik heb het gevoel dat ik met blote handen een scheepswrak aan het bergen ben. Graeme schatert het uit "Hey Jasper, did I just see a vein pop on your forehead?" Ik laat me niet kennen en verhoog het tempo. Mijn rug staat op knappen en ik sta op het punt om los te laten als de stalen mand tevoorschijn komt. Trots laat ik mijn vangst zien: een klein dozijn crayfish spartelt zijn lot tegemoet. Zes exemplaren ontspringen de dans en worden teruggeworpen. Het is mooi om te zien hoe ze met sterk pulserende bewegingen in de diepte verdwijnen.
Net goed
We koersen terug naar de haven. Bij aankomst helpen we onze schipper de boot met behulp van een katrol uit het water te halen en achter de auto te koppelen. Maureen poseert voor een foto met in elke hand drie langoustines, die ze aan de voelsprieten vasthoudt. Hoewel ik ze zelf heb binnengehaald, trekt ze een triomfantelijk gezicht alsof ze ze zo met de hand uit het water heeft gevist. De beesten zijn het niet eens met hun benarde positie en beginnen plotseling flink tegen te spartelen, tot grote schrik van Maureen. Net goed.
Zwaar op de maag
Thuis aangekomen worden we uitgenodigd in de tuin van de eigenaars. Jan vraagt ons wat we "erbij" willen drinken. Waarbij? Bij de langoustines. O... Doe maar... thee?
Het is nog geen 11 uur in de ochtend als Graeme ons de zojuist gevangen oogst gekookt op een bordje presenteert. Hoewel nog wat zwaar op de maag smaakt het heerlijk! We mogen met de handen eten en samen met de kat eten we onze buiken vol.
Als we onze spullen hebben ingepakt en klaar zijn voor vertrek naar Picton, bellen we nog even bij Jan en Graeme aan om ze te bedanken voor de gastvrijheid. Graeme knipoogt: "I hope I have compensated your dolphin desillusion".