Rob en Miranda 4 weken met de camper

Zaterdag 11 oktober

Vanmorgen ging de wekker weer vroeg, we moesten de tassen namelijk nog inpakken. Tassen vol en opweg naar 't Veld. Daar zijn Hans, Annet en Meta ook al. Jasper was eerder vandaag al bij ons langs geweest, om even gedag te zeggen. Onderweg naar Schiphol Janneke nog even opgepikt en op Schiphol stonden opa en oma Prinsse al in de vertrekhal. Nog wat oponthoud gehad bij het inchecken, want er zou volgens haar een visum nodig zijn en die hadden we natuurlijk niet. Na wat rondbellen bleek ze een foutje te hebben gemaakt, ach Australië en Nieuw-Zeeland liggen wel dicht bij elkaar, maar voor Nieuw-Zeeland blijkt toch geen visum nodig te zijn.

We kunnen in Amsterdam wel al inchecken voor de vlucht van Parijs naar Seoul. De tassen worden doorgestuurd naar Seoul, waar we ze zelf moeten ophalen en weer afgeven. Zitplaatsen bij elkaar en bij het raam geregeld.

Bij de paspoort- en tascontrole moeten we de tassen laten doorzoeken naar "verdachte spullen". Bij Rob het statiefje voor het digitaal toestel en bij allebei het loodzakje voor de fotorolletjes. Nou, dat weten we dan, even onthouden voor de controles die nog komen. Nog wat rondgelopen bij de winkeltjes, maar ze vragen hier overal wel de hoofdprijs voor. We drinken nog even een bakkie en kunnen redelijk snel het vliegtuig in, op weg naar Parijs.

In Parijs hebben ze net een nieuwe terminal af, en daarvandaan moeten we vertrekken naar Seoul. Alles op dit vliegveld is strak uitgevoerd, voorzien van hout en staal, opgebouwd uit een prachtige staalconstructie. Bij het "boarden" kunnen we het vliegtuig zien. Netjes gevraagd of we een foto mochten maken en uiteraard gedaan. Rob heeft het digitale fototoestel mee, maar we vragen ons nu al af of er een kwartier is, waarin dat ding niet gebruikt wordt.

Bij het instappen blijken onze stoelnummers niet, zoals eigenlijk was afgesproken, bij elkaar te zitten. Wouter zou naar de andere kant van het vliegtuig moeten, maat wel op dezelfde rij. Ja hoor, we dachten dus van niet. Aan een stewardess gevraagd of er desnoods twee keer twee stoelen bij elkaar te regelen waren. Als blijkt dat het vliegtuig vol zit zegt ze ons dat dat ook niet zal gaan lukken. Op de rij voor ons zitten drie mensen, dus Miranda vraagt of deze alledrie bij elkaar horen en legt het verhaal kort uit. Een van de heren is zo vriendelijk om zijn plaats met Wouter te ruilen. Merci monsieur!

We vliegen met een snelle start al gauw bij Parijs vandaan. De piloot meldt dat we mooi weer hebben en waarschijnlijk eerder in Seoul aankomen, langer wachten dus voor ons, maar ach. Wel is er kans op turbulentie. Om een uur of half twaalf krijgen we warm eten. Daar hadden we ondertussen best trek in gekregen. We mogen zelfs kiezen vlees, of Koreaans eten. Rob kiest voor vlees en de rest tot enige verbazing van de stewardess voor het Koreaanse eten. We zijn ook echt de enige blanken in een vliegtuig vol Koreanen.

Zondag 12 oktober

De luikjes van de ramen moeten nu echt dicht, maar al snel zien we de zon opkomen. Prachtig gezicht, zeker als je eigenlijk de luikjes dicht moet houden. Boven het Oeral-gebergte nog even een foto en dan snel die dingen weer dicht, want ze vinden het blijkbaar niet echt leuk. We vliegen vlak langs het Baykal meer, maar kunnen deze helaas niet zien, omdat het aan de andere kant van het vliegtuig is. Bij het landen kunnen we boven Seoul de eilanden zien liggen. Het vliegtuig daalt heel snel, maar de laatse paar kilometer gaan vrij soepel. Tussendoor hebben we deze vlucht aardig wat turbulentie gekregen, maar ja wat wil je dan op deze afstanden?

In Seoul landen we op een zo op het oog bijna leeg, zeer schoon en netjes vliegveld. Overal ligt vloerbedekking en zelfs de wc-deuren zijn van houten delen. We vragen waar we de bagage kunnen ophalen, maar krijgen te horen dat we nu kunnen inchecken voor de vlucht naar Auckland. De tassen hoeven we dan niet zelf op te halen, maar worden automatisch doorgestuurd. We kregen wel ineens veel medewerking van de hele balie, toen er eentje zag dat het Nederlandse paspoorten waren.

Tja, Guus he? Wouter krijgt dankzij z'n achternaam ook de nodige voetbal opmerkingen. Erg leuk, we hadden echt stickers van Eindhoven mee moeten nemen! We vliegen wel in de tijd, want ons horloge gaat van half negen 's morgens naar kwart over vier 's middags. Net even gemaild, straks nog een rondje lopen en dan gaan we weer een nacht in.

Wat ons wel opvalt op het vliegveld in Seoul is dat er veel, heel veel stelletjes lopen met dezelfde shirts. Om het af te maken lopen ze ook vaak nog met dezelfde broeken en schoenen. We hebben in dit vliegtuig wel vier stoelen naast elkaar. Aanmerkelijk ruimere plaatsen, in het middenpad.

We hebben nu geen "eigen" tv-schermpje, maar een grote, recht voor ons. Af en toe laten ze in ieder geval wel zien waar we vliegen, hoe hoog en hoe snel. We hebben deze vlucht weer last van turbulenties en moeten behoorlijk vaak de gordels vast doen. Jammer dat we dus op deze afstanden zo lang moeten blijven zitten.

Maandag 13 oktober

Vlak voor de landing kunnen we, ondanks dat we in het middenpad zitten, toch nog aardig wat van de Bay of Islands zien. In Ackland nog een binnenlandse vlucht boeken, maar dat was niet al te makkelijk voor de man achter de balie, want die wilde ons op drie december naar Christchurch laten vliegen…

Volgens de vlucht die we uiteindelijk hebben kunnen boeken, zullen we om vijf uur landen. Dan sluit ook KEA-campers, dus het wordt lastig om de camper dan op te halen. Miranda belt ze alvast in Auckland om het uit te leggen. De vrouw bij KEA is erg vriendelijk en ze vraagt ons in Christchirch weer te bellen, voor we de bagage hebben, dat haalt ze ons van het vliegveld.

We lopen nog een aardig stukje naar de terminal voor binnenlandse vluchten. We hadden wat vertraging met vetrek uit Auckland, omdat we vanaf de startbaan weer terug moesten naar de terminal. Onderweg kunnen we weinig van het land zien, doordat er veel bewolking is, maar we vliegen lekker in de zon! In Christchuch rennen Miranda en Wouter naar een telefoon en halen Rob en Machteld de bagage al op.

Als we naar buiten lopen komt net het busje van KEA aanrijden en we kunnen naar de camper. Daar nog even wat uitleg gehad en er blijkt in de computer van KEA te staan, dat we met twee mensen zouden zijn. We gaan straks even wat boodschappen doen en zetten de camper op een camping vlak bij. Vanavond lekker vroeg slapen en morgen het beddengoed halen voor de andere twee. Het is goed koud vannacht en Wouter en Miranda slapen onder de losse spullen. Erg koude voetjes!

Dinsdag 14 oktober

We heben evengoed lekker geslapen en net even wat gegeten. De douches zijn prima geregeld en alles is erg schoon. Naast de camper lopen eenden met pulletjes, de vogels fluiten en het zonnetje komt ook al door. We rijden nu weer even naar KEA om het beddengoed op te halen en een stel sneeuwkettingen voor de zekerheid. Op sommige passen kun je anders namelijk een aardige tijd vast te komen staan. We krijgen ook nog een spel kaarten mee en we weten nu ook waar de safe-box zit. Het feit dat we er zelf een aardige tijd naar opzoek waren, betekent wel dat het behoorlijk safe is.

We rijden vandaag eerst naar Mouraki. Onderweg hebben we in dit vlakke gedeelte van Nieuw-Zeeland steeds een fantastisch uitzicht op de bergen die ongeveer vijftig kilometer verder weg liggen. We zijn nog steeds opweg naar Mouraki, want daar liggen de Mouraki boulders. Even een stukje door de duinen naar deze stenen. Prachtig gezicht en als je ze goed bekijkt snap je ook wel waarom ze ook turtel-boulders worden genoemd.

We lopen eigenlijk allemaal even naar een steen in het water, maar door het snel opkomend vloed, is het soms lastig om weer op het droge te komen. We zijn echt heerlijk op tijd. Haast geen mensen zo in het voorjaar en net voordat het vloed wordt. Nog even een kopje, nou zeg maar soepkom, koffie halen en weer op pad.

We rijden op een weg die de parallel loopt aan het strand, dus we kunnen redelijk vaak de zee zien liggen. Heel raar gezicht hoor, aan de ene kant de bergen met sneeuw en aan de andere kant de palmen, strelezias en prachtige stranden. Ook wat het weer betreft mogen we vandaag niet klagen. Bij Dunedin gaan we een weggetje op naar het schiereiland Otago Peninsula.

Via een paadje met haarspeld bochten (leuk hoor op zo'n eerste dag met de camper) komen we aan de andere kant van het eiland. Hier nemen we een nog kleiner weggetje naar het strand. Dit weggetje loopt volgens de kaart om een meertje, maar dat staat nu voor een heel groot deel droog. Wel zien we veel vogels, waaronder de zwarte zwaan en de pukeko. Na de camper voor een hek gezet te hebben, lopen we tussen de schapen naar het strand. Heerlijk windje, wereldse golven, ruige rotsen en pinguins. Ja DIT is Nieuw-Zeeland.

Het begint al wat donker te worden als we opzoek gaan naar een plekje voor de camper vanavond.De camper belandt op een mooie parkeerplaats, met picnictafel, prullenbak, een strandje, uitzicht over het water op Dunedin en aan de overkant van de weg is een altijd geopend toilethuisje. De vetplantjes aan de waterkant staan vol in de bloei, het is echt voorjaar!

We drinken eerst even wat, eten lekker makkelijk (ravioli), sms-jes naar het thuisfront en dit verslag verder schrijven. De foto's van het digitale toestel staan inmiddels ook op de laptop, wel hele mooie foto's. Nog even wat drinken en dan gaan we nog een beetje bijtijds slapen. Vandaag hebben we tenminste allemaal een dekbedje.

Woensdag 15 oktober

Vanmorgen heel vroeg wakker. We hadden het telefoontje aan laten staan en kregen een SMS-je van Annet. Het maantje staat nog boven de bergen, waar de zon al op begint te schijnen. Eitje gebakken en rustig ontbeten. Aan de overkant van de straat hebben we even wat boodschappen gedaan en we vertrekken van Macandrew Bay. De weg die we nu rijden is vanaf Dunedin aangelegd door gevangenen.

De namen van deze mensen staan in de steentjes in het park voor het station van Dunedin. In Riversdale doen we de rest van de boodschappen en halen een lekker ijsje. De slager ziet ons de ijsjes eten en verklaart ons eigenlijk voor gek. Ze hebben hier de afgelopen week tien centimeter sneeuw gehad en zijn blij dat het zonnetje weer schijnt!

De natuur in de omgeving verandert heel snel. Van prchtige groen glooiende bergjes met schapen tot kurkdroge bergen met pollen gras. We kunnen de bergen met sneeuw ook al weer zien. Bij Lake Manapouri stoppen we even om te kijken bij het prachtige meer. Er ligt bovenaan, blak bij de straat, een grote steen in het gras. Deze steen geeft aan tot welk niveau ze de waterstand hadden bedacht, om ooit energie te kunnen opwekken.

In Te Anau hebben we kaartjes gekocht voor het thuisfront en onszelf en bij een openbare internet halletje even wat e-mailtjes verstuurd. Bij Lake Te Anau stoppen we nog een paar keer aan de Milford Road. In Englinton Valley, waar het meestal heel mistig is, hebben we een prachtig uitzicht doordat het nu heel mooi weer is. Mirror Lake is heel goed te zien. Erg vlak water, dus het spiegelt inderdaad erg mooi. Ze hebben de naam van het meertje in spiegelbeeld op het bordje gezet. De naam is ds alleen in het water goed te lezen. Erg grappig.

Voor we de Homer tunnel inrijden zien we een flink pak sneeuw liggen en (ondanks het stopverbod) stoppen we uiteraard even om te voelen en een foto te maken. De tunnel is vrij smal en er zijn dan ook twee stukjes waar je langs een tegenligger kunt. Wat zijn we blij dat het geen hoogseizoen is! De bouw van deze tunnel is in 1930 gestart en het uithakken van de hele tunnel duurde bijna twintig jaar. Diverse mannen kwamen om toen een lawine het werkkamp verwoestte.

We zetten de camper op een parkeerplaats bij Milford Sound, hebben net koffie gedronken en even wat gegeten. We kijken zo over het water uit op Mitre Peak. Een prachtig gezicht. Morgen gaan we Milford Sound op met een boot. Het is nu wel moeilijk voor te stellen, dat we uitkijken op water dat heel snel uitkomt in de open zee.

Donderdag 16 oktober

We zijn weer bijtijds wakker en zien op de parkeerplaats drie campers staan. Doordat we zo vroeg zijn kunnen we met een bijna privebootje weg. We gaan met ons vieren, twee anderen, een gastvrouw en kapitein Milford Sound op. Omdat we de eerste boot vandaag zijn, is het water nog helemaal vlak en zijn de beesten hier ook net wakker. We kunnen nu zelfs pinguins en zeehondjes zien. De boot vaart zelfs nog even om twee zeehondjes heen, zodat we ze goed kunnen zien.

We hebben behoorlijk helder weer en hebben dus prachtige uitzichten. De watervallen zijn enorm en de bergen zijn heel imposant. De hoogte boven water heeft de berg ook onder water nog eens. Ook het uitzicht op de Tasman Zee. Het is trouwens officieel geen sound, maar een echt fjord! Een sound is eigenljk een rivieruitmondingn zee en de watergang wordt bij zee dieper. Een fjord is uitgeslepen door ijs en stenen en is bij zee juist minder diep. Als we terug komen op de parkeerplaats, die vanorgen nog helemaal leeg was, staat deze vol met bussen! Ook de parkeerplaats bij de camper staat stampvol. Er staan trouwens hele mooie en grote boomvarens.

De bossen zijn adembenemend mooi. Oude en dode bomen worden overwoekerd door nieuwe planten. De bewolking neemt aardig toe en de uitzichten zijn lang niet zo mooi als vanmorgen vroeg. De besneeuwde bergtoppen die gisteren nog flink in de zon stonden, kun je nu niet eens zien!

Op de terugweg via de Milford Road (kan ook niet anders), komen we op de weg een paar Kea's tegen. Ze zijn groter dan we dachten. Mooi groen en als ze opvliegen zie je dat de onderkant oranje is. Ze zijn vreselijk brutaal. We rijden danook weer optijd weg, want ze zijn gek op raamrubbers en ruitenwissers. We stoppen nog even bij een waterval langs de weg, waar een wanderroute vlak naast loopt.

Je loopt hier echt in de dichtbegroeide bossen in de middle of no-where. In de boom zien we nog een possum. Wat zijn die beetsen lelijk. Er liggen hier echt heel veel dode possums naast de weg. In Te Anau stoppen we nog even voor wat boodschappen, de kaarten op de post doen en weer even interetten. Ook Machteld heeft nu de smaak van e-mailen te pakken en vindt het al leuker dan SMS-en. Via een prachtige route langs de Remarkabels rijden we door Queenstown naar een camping voor vanavond.

Vrijdag 17 oktober

We gaan bij de Arrowriver, bij Arrowtown, op zoek naar een lakatie van Lord of the Rings. Hier in de buurt zijn heel veel lokaties gebruikt voor de film. We zullen er vandaag nog meer gaan bezoeken. Als we uit de rivier een handje zand pakken zie je alles glimmen en weet je ook waarom Arrowtown ooit bebouwd is. Hier hebben vele goudzoekers gewoond.

Het stadje heeft de houten huisjes behouden, maar door alle toeristische winkeltjes en uithangborden is het effect weg. We hebben hier 's middags nog wel gegeten. Heerlijk op een terrasje, fish and chips en beefburgers. Wat is het eten hier goed en wat hebben we weer een geluk met het weer. Het zonnetje schijnt vandaag bijna de hele dag en dat terwijl ze rond deze tjd hier gewend zijn in de sneeuw te lopen!

We rijden naar de Karawara bridge, waar voor het eerst iemand heeft gebungy-jumpd. Wouter wil dit ook ooit nog eens doen, dus waarom dan niet op de plek waar het min of meer is uitgevonden, op deze beroemde brug? En ja hoor, er flink geld voor neergelegd, maar wel een mooie sprong, foto's en een videoband, nat t-shirt en broek gekregen. Het centrum regelde een prachtige videoband, een certificaat en een mooi t-shirt.

Via een redelijk zanderig paadje langs de bergen zijn we naar een van de eerste wijngaarden van Nieuw-Zeeland gegaan. Hier vlak naast is ook weer een scene uit Lord of the Rings opgenomen. 's Avonds gegeten bij een pizzeria in Wanaka. Je betaald hier echt de helft en krijgt twee keer zo veel! We zetten de camper op een plek die officieel niet mag, maar we zijn niet de eerste en we hebben allang gemerkt dat ze alleen in hoogseizoen moeilijk doen over deze parkeerplaatsen. We hebben weer een plekje aan een strandje, direct aan het Wanaka meer met uitzicht op de besneeuwde bergen.

Zaterdag 18 oktober

Miranda stapt zo uit bed het koude water van het meer in. Dit is vakantie! Ook Wouter frist even op in het meertje. We lopen langs een millenniumproject van een school naar de wc's. Ze hebben per jaartal de belangrijkste gebeurtenissen op een steen gezet. Deze stenen liggen langs het voetpad langs een groot stuk van het meer. Bij een informatiehokje een telefoonkaart gekocht om Hans nog even te feliciteren. We hebben een kaart gekocht van vijf dollar en kunnen vierentwintig minuten naar Nederland bellen. Heel raar om de 18e te bellen, maar Hans viert nu 's avonds nog z'n verjaardag!

Vandaag rijden we de Haastpas naar Haast. Onderweg komen we nog een kudde schapen tegen, die net zijn geschoren en over de weg het andere "weiland" op moeten. Wel een mooi gezicht om die honden de kudde zo goed bijeen te zien houden. Via een wandelpad lopen we eerst over een smal bruggetje van staaldraad, waar voor het gemak plankjes in liggen en vervolgens over een soort verhoogd houten paadje naar de Blue Pools. Wat is het water in Nieuw-Zeeland toch vreselijk helder! We kunnen de grote vissen zien zwemmen. Onderweg komen we nog langs een grote waterval. Even stoppen dus. Wat een geweld en een geluid dat water! De naam "Thunder creek falls" is nu wel duidelijk.

Bij Haast stoppen we voor de grote brug bij het DOC-bezoekerscentrum. Miranda is de miljoenste bezoeker en krijgt een pakket met kadootjes en moet voor hun eigen site nog even op de foto. Heel erg leuk in zo'n gat als Haast… Langs de kust komen we een heel zwart strandje tegen met spierwitte stenen. Een heel omwerkelijk, maar mooi gezicht. We stoppen onderweg nog bij een zalkmkwekerij. De vissen zijn hier echt heel groot en springen soms op uit het water.

We geloven de rest van de kwekerij en het toeristische winkeltje eigenlijk wel en gaan weer verder richting Fox Glacier. Fox Glacier ligt geheel in de wolken als we er aankomen. Erg jammer, maar gezien de ongelooflijke hoeveelheid zon de afgelopen week is het niet zo gek dat we het een keer niet zo treffen. In diverse reisverslagen die we hebben gelezen werd duidelijk, dat regen en mist meer regel was dan uitzondering. We eten lekker tortilla's en nemen de kaart en route nog even door voor de komende dagen.

Zondag 19 oktober

We hebben de camper op een parkeerplaatsje net buiten de nationale parken staan, want in zo'n park mag je nooit overnachten. 's Morgens rijden we eerst naar Lake Matheson voor een hele vroege wandeling. We hebben vandaag weer geluk met het weer! Mt Cook en Mt Tasman zijn vanaf "view of views" goed zichtbaar. In het meertje kun je de reflectie van de bergen duidelijk zien. We zijn net even te laat voor een heel glad meer en de rimpels in het water nemen aanmerkelijk toe. Voor de bergen zien we weer wat wolkjes verschijnen.

Mooi uitzicht, prachtig bos, goede timing en weer perfect weer! Lake Matheson is ontstaan toen ongeveer achtienduizend jaar geleden de Fox gletsjer zich terugtrok. Het werd toen een jachtterrein voor de Maori's op paling en weka's. We ontbijten bij "the cafe with the million dollar view" en bestellen backpackersmenu's. Er komen koffie, sap, thee, toast, spiegeleieren, worst en bonen in tomatensaus op tafel.

Met de camper rijden we door een vallei die is ontstaan door Fox Glacier naar een parkeerplaats daar vlak bij. Een redelijk stuk lopen tussen imposante wanden naar de gletsjer. Helaas is de onderkant behoorlijk smerig, maar bovenop zie je de blauwe sneeuw. Er is besloten om geen helicopter te huren, want die zijn erg prijzig en we hadden een besneeuwdere omgeving verwacht. De bergen erachter zijn uiteraard wel besneeuwd, maar de helicopter vliegt over hetzelfde deel als wij hebben gelopen. Bovendien zouden we de helicopter gisteren moeten reserveren, maar toen was er door de bewolking niets te zien.

We rijden langs Frans Jozef Glacier, welke lager uitlkomt, je op kunt loppen en welke tussen de bomen loopt, maar deze ligt inmiddels in de wolken en is voor de rest niet anders dan Fox Glacier. De laatste is waarschijnlijk door de open vallei ervoor zelfs imposanter. Onderweg komen we nog langs een maori winkeltje met hout, jade en botsnijwerk. Er liggen hier wapens die ze gebruikten van jade en bot. Er ligt zelfs een soort bijl van 3400 jaar oud.

In Ross stoppen we om wat meer van het kleine stadje te zien. Dit was echt zo;n goudzoekers-stadje, waar je nu ook zelf nog naar goud kan zoeken. Uit de afgravingen achter het informatiecentrum word nog dagelijks goud gehaald. Dit is een van de weinige nog actieve goudwinningen. St. Patricks Church in Ross ging op 21 oktober 1866 open. Aan de kop van het haventje van Hokitika staat een replica van de Tambo, met origineel anker.

Deze boot staat hier als nagedachtenis aan 42 boten die vergaan zijn op de Hokitika Rivier van 1865 tot 1982. In Hokitika boodschappen gedaan en de camper aan het strand gezet. Weer een strand, maar nu echt heel groot, want we staan aan de Tasman Zee! Lekker broodjes met warme ham gemaakt en hokey pokey ijs toe.

Maandag 20 oktober

We worden wakker met het geluid van de bulderende zee. In de Lonely Planet stond een jade atelier in Hokitika, waar we dus even naar binnen gaan. Het stikt hier in het stadje van jade winkeltjes, maar deze heeft net als nog eentjehier in Hokitika z'n eigen werkplaats. De andere winkels importeren het uit China. Machteld en Miranda kopen hele mooie stukken jade en we worden heel vriendelijk geholpen. We krijgen nog een beetje uitleg over het zoeken naar de stenen en het slijpen en polijsten. Wat zijn er toch veel verschillende kleuren en ook de buitenkant van de stenen zijn heel verschillend.

Bij een ecocentrum hebben we nog een ronje gelopen langs vissen, waaronder hele grotre alen. Dit was een grote ronde bak en het waren heel veel alen. Wat zijn die beesten lelijk en bijna eng om te zien. En zaten ook diverse vogels, waaronder levende kiwi's! Die beesten zijn groter dan je in eenste instantie zou denken. Bij Punakaki kijken we bij de Pancakerocks en bij de blowholes, maar we hebben het snel gezien. Wel een heel mooi uitzicht en een apart gezicht die gelaagde rotsen. Voor de blowholes hebben we niet de juiste timing, want het is nu geen hoog water. Evengoed is het geweld van het water wel heel duidelijk.

Via Greymouth rijden we door naar Westport om op Cape Foulwind te kijken naar een colonie zeehonden. Een heel leuk gezicht, je moet eerst alleen wel even zoeken. Als je wat langer kijkt zie je er heel veel. Het stinkt hier wel enorm! Er lopen op de parkeerplaats meeuwen die je alleen hier in Nieuw-Zeeland ziet. Ook lopen er een stel weka's. Wat een vreselijk brutale beesten zijn dat. We rijden langs Reefton weer naar Greymouth. Reefton was in 1888 het eerste stadje in Nieuw-Zeeland met eigen electravoorziening voor de het stadje en een eigen lichtnetwerk voor straatverlichting. Er staat nu ook een bordje: Reefton, city of lights.

Weer in Greymouth aangekomen belanden we op een camping vlak naast een begraafplaats en vliegveld. Vlak achter de camping ligt de start- en landingsbaan. Niet te veel licht aan dus vannacht! We staan trouwens nog geen twee minuten van de zee en kunnen genieten van een prachtige zonsondergang. Rijst met sate gegeten en nog even wat gedrinken. Dit verslag nog afmaken, want ik liep vier dagen achter. Straks douchen en slapen. Morgen gaan we de Arthur's pas rijden. Moet weer erg mooi zijn.

Dinsdag 21 oktober

Miranda is jarig en we worden weer aan de zee wakker. We hebben weer zon en dat is heel ongebruikelijk zo lang achter elkaar aan de westkust. Bij een internetcafé onze e-mails gecheckt en nieuwe vertuurd met wat foto's voor het thuisfront. Van Hans en Annet hebben we ook nog een e-card gekregen. Erg leuk. Nog even tanken bij dezelfde BP als van de week en dan richting de Arthur's Pass. In de Arthur's Pass ligt het nieuwe Otira viadukt. Omdat dit in een nationaal park ligt, moesten tijdens de bouw ervan alle vrachtauto's worden schoongespoten als ze het park in kwamen, om onkruid van buitenaf te mijden. De kale stukken zijn naderhand weer ingezaaid met plaatselijk gewonnen zaden.

Bij Bealeys zijn bij een restaurant Moa's neergezet, wat er wel heel apart uitziet.(Een Moa is een uitgestorven soort struisvogel). Bij Castle Hill stonden we met de camper op een zandsteen grot. We zijn naar het uitkijkpunt gelopen van de ingang van de grot, wat de uitgang is van de waterstroom die erdoor loopt. Wouter en Rob konden het uiteraard niet laten om helemaal naar beneden te lopen. Niet volgens de regels uiteraard, maar ja waarom zou je je altijd aan regels gaan houden? In Omihi zien we een veld vol struisvogels, heel apart gezicht zo langs de doorgaande weg.

Via kleine dorpjes rijden we naar Kaikoura. We zouden onderweg wat eten, maar de dorpjes zijn kleiner dan verwacht. Onderweg komen we prachtige eucalyptusbomen tegen en in Amberley staat een hele grote. We besluiten om door te rijden naar Kaikoura. Daar hebben we gegeten bij Finz, dat volgens de Lonely Planet volgens de lokalen het beste restaurant van de stad is. Nou dat geloven we graag! Heerlijk gegeten en de borden waren keurig opgemaakt. Er zijn voor Ronald foto's van gemaakt. We hebben toen de camper aan de overkant gezet en weer heerlijk aan het water gestaan.

Woensdag 22 oktober

We zijn bijtijds wakker en besluiten om nu geen koffie in de camper te gaan zetten, maar eerst kaartjes te regelen voor het walvis kijken. Weer kunnen we heel snel mee, terwijl je ook hiervoor zomers ver van te voren kaarten moet reserveren. We hebben de keus om vanmiddag om half vier op de boot te stappen of binnen vijf minuten!

Wouter en Machteld rennen terug naar de camper voor truien, camera en fototoestel, Rob haalt de kaartjes en Miranda gaat koffie en broodjes halen. De bekers om koffie mee te nemen lagen niet voor het grijpen en er waren twee meiden aan het rennen voor de koffie en eten. Wat een medewerking, bedankt!

Er wordt een veiligheidsvideo gedraaid over wat te doen op de boot bij noodgevallen. Dan gaan we met de bus naar de boot. Normaal kun je één of twee walvissen zien, maar we hadden echt geluk. We hebben er wel zes gezien! Ook duskydolfijnen, albatrossen en zeehonden waren te zien.

We lopen in Kaikoura nog een rondje door het stadje en gaan weer een pinautomaat zoeken. Op de pinautomaten staan op de toetsen ook de getallen in braille, maar dan moet je wel de volgorde uit je hoofd kennen, want een blinde die het schermpje kan lezen? Via Blenheim maken we een rondje in de wijnstreek en houden een tussenstop bij een berg met een heel mooi uitzicht op de sounds. Lekker een broodje gegeten en doorgereden naar Picton.

We maken nog een grapje dat we inplaats van ver van te voren reserveren waarschijnlijk ook binnen vijf minuten met deze boot mee kunnen, want daar lijken we een abonnement op te hebben. Het blijkt nog erger te kunnen: de boot wordt middels de portofoon tegengehouden zodat we nog net mee kunnen!

De camper staat nu ook niet tussen de andere campers en auto's, maar als laatste, nog na de vrachtwagens. Als we naar het dek lopen vaart de boot al. We hebben op de boot lekker gegeten (fish and chips) en kunnen genieten van een fantastisch uitzicht in de sounds. Er komen nog wat dolfijnen afscheid van ons nemen en na een boottocht van drie uur zijn we in Wellington aangekomen.

Bij Wellington rijden we de stad uit en rijden een aardig stukje door naar het noorden. In Upper Hutt zeten we de camper op de parkeerplaats van een supermarkt. We hadden niet verwacht dat deze tent van zes uur 's morgens tot twaalf uur 's avonds open zou zijn. Je ziet nu nog mensen naar buiten komen met karren vol boodschappen, je zal er werken zeg.

Donderdag 23 oktober

Vanmorgen weer lekker vroeg wakker. Rondje gelopen in Upper Hutt en langs het informatiecentrum voor een gedetailleerdere kaart van de omgeving. We hebben in het boekje met lokaties van Lord of the Rings namelijk een aantal plaatsen gevonden hier in de buurt. Het mannetje dan ons hielp was erg enthousiast over de lokaties van LOTR en had hetzelfde boekje erbij als wij. We kregen uitleg, een kopietje en een paar folders mee.

De bomen die in de scene van het slopen van de tuinen van Orthanc steeds werden gebruikt bestaan uit delen. De delen werden steeds inelkaar gezet en van een andere hoek gefilmd, waardoor er slechts twee bomen gesloopt werden. Deze bomen werden met wortels en al eerst 200 kilometer getransporteerd naar de filmlokatie. Twee delen van deze bomen staat hier in het informatiecentrum.

Wat boodschappen gedaan en "Rivendell" bezocht. Hier staan trouwens prachtige zilver boomvarens, het symool van Nieuw-Zeeland. Je komt ze niet zo vaak tegen en je moet er een beetje voor zoeken. Doorgereden naar de "Isengard gardens". Erg leuk om deze plekken zo herkenbaar zelf te zien. Het paadje dat in de film door dit park loopt hebben de later verwijderd en weer ingezaaid met gras. Je kunt nu nog precies zien waar dat paadje heeft gelopen, want dat gras is donkerder dan het ernaast!

Via een heel bochtig en smal paadje zijn we binnendoor naar Otaki gereden. In de Otaki Gorge is ook LOTR opgenomen, dus even inrijden maar. Een prachtige parkeerplek voor de camper gevonden en we staan hier weer best. Lekker buiten in het zonnetje gezeten en daarna gebarbecued. Wat een vervelende vakantie…

Vrijdag 24 oktober

Vandaag rijden we naar Napier. Onderweg komen we in Te Hauke een "Whare" tegen, een Maori gemeenschaphuis. Prachtig houtsnijwerk. Bij Waipukurau kunnen we de afslag nemen naar de plaats met de langste plaatsnaam, maar kunnen dan na een eind omrijden alleen bij het bordje komen. De naam is: Taumatawhakatangihwngakoauauotamateaturipukakapikimaungahoronukupokaiwhenukitanatahu. Het plaatsje zelf ligt op privéterrein, dus we besluiten om door te rijden naar Hastings, waar we nog net even boodschappen kunnen doen. De rest van de winkels zijn bijna allemaal dicht, want dit weekeinde is het feest in Nieuw-Zeeland.

Maandag hebben ze Labourday. De hele weg langs de kust hebben we prachtig uitzicht op de zee. Het zonnetje scheen, waardoor de zee echt groen werd heel mooi om te zien. Het zonnetje is verdwenen als we foto's willen maken, erg jammer.

In Napier zetten we de camper aan de kant en lopen even het stadje in. De gebouwen zijn fantastich om te zien. Napier is door een zware aardbeving op 3 februari 1931 totaal verwoest. Er kwamen meer dan 250 man om het leven en de stad werd veertig vierkante kilometer groter, doordat de haven na de aardbeving boven zeeniveau kwam te liggen. De huizen zijn herbouwd volgens de bouwkunst van de jaren dertig, waardoor je hier veel gebouwen in Art-Deco stijl terugvindt.

Napier is dan ook de stad met de het grootste percentage Art-Deco gebouwen ter wereld! Miranda vermaakt zich hier prima. We hebben bij een informatie winkel, soort VVV, een boekje gekocht met de geschiedenis en gebouwen van Napier. Kunnen we thuis ook nog lekker kijken.

We zetten de camper op een camping in Napier en blijven daar weer voor een nacht staan. De camper staat nog maar net op z'n plek als het keihard begint te regenen. Ach we hebben bijna twee weken zon gehad, dus we lopen het natuurlijk een keertje op. Straks eten klaarmaken en uitzoeken wat we morgen gaan doen

Zaterdag 25 oktober

Van Napier gaan we vandaag richting Taupo. Onderweg komen we bij Tarawera de Waipunga watervallen tegen. Wat een herrie van het water en wat staat hier een wind. Wel een heel mooi gezicht om twee watervallen van diverse riviertjes te zien eindigen in een andere rivier. Bij Taupo vinden we het weer niet zo mooi om het water op te gaan, dus rijden we door naar Tongariro nationaal park. Vlak na Taupo rijden we langs hele bossen met eucalytusbomen.

Vanaf een paadje bij Lake Rotoaira hebben we een goed uitzicht op Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe. Mt Tongariro is 1968 meter hoog en is een oude, maar actieve vulkaan. Mt Ngauruhoe is 2291 meter hoog en is de jongste van de drie vulkanen in Tongariro NP. Vanaf het DOC bezoekerscentrum in Whakapapa lopen we via de Taranaki Falls Walk naar de waterval. We hebben bij het DOC bezoekerscentrum een lekker stukje warme pie op voor we vertrokken.

Tijdens het lopen naar de watervallen liepen we op vulkanisch gebied en belandden we in een sneeuwbui. We waren drijfnat, maar de omgeving was zeker de moeite waard! Er zijn mossen en grassen in donkere kleuren, waardoor het een heel onwerkelijke omgeving is. We lopen terug door het bos en krijgen nog even een hagelbuitje. In de camper een kopje thee en een broodje gehad.

We zijn verder Mt Ruapehu opgereden en konden uiteindelijk in Iwikau Village niet meer verder. Mt Ruapehu is 2797 meter hoog en nog steeds een actieve vulkaan. We rijden hier in een omgeving die heel onaards aandoet. Er is hier een deel van LOTR opgenomen voor Mordor. Overal grote brokken lava en boven in de berg ligt sneeuw.

We lopen natuurlijk de sneeuw nog in en maken een Tiki-sneeuwpop. De camper hebben we nu aan Lake Taupo staan (weer aan het water dus!). Vlak voor de camper zit een soort aalschover in het water en er zwemmen zwarte zwanen met een klein wit jong. We hebben een mooi uitzicht op een zonsondergang op "Mordor".

Zondag 26 oktober

We dachten dat vannacht de zomertijd in zou gaan, want volgens een boekje dat Rob en Machteld mee hadden zou dat op de laatste zondag van oktober zijn. Zou ja, want tegenwoordig is dat de eerste zondag van oktober. Tja het stond ook niet in de LP! Een rondje gelopen in Taupo en een boottochtje geregeld. Met een zeilboot op Lake Tauo vanmiddag!Heerlijk gegeten bij een tentje op een soort boulevard langs het meer. De borden waren weer eens niet zuinig gevuld en we hebben ook echt een deel moeten laten staan, maar wat was het lekker.

Met de Barbary van Billy Dawson en zijn vrouw zijn we het meer opgegaan. Het is een zeilboot uit 1926, die hij heeft gekocht nadat ze door de storm onder een brug was geslagen. Hij heeft flink wat jaartjes en een huwelijk in de boot gestopt, maar het resultaat mag er zijn. Met prachtig weer zijn we naar een "Maouri-carving" in de rotsen geggaan. Deze gravure is door een stel kunstenaars gemaakt, dus niet oud maar wel erg groot.

Af en toe hebben we de even kunnen zeilen, maar door gebrek aan wind hebben we een heel groot deel op de motor moeten varen. Jammer, maar door de zon en weinig wind zaten we wel lekker. De vrouw van de schipper had heerlijk een beker warm drinken geregeld en daar zaten we dan. Naar de enthousiaste verhalen van meneer Dwason geluisterd en grandioos verbrand… Langs de Huka Falls zijn we richting Rotorua vertrokken. Mooie waterval, die wel heel hard stroomt. Door de hoeveelheid lucht die ingesloten wordt tijdens het vallen zorgt voor een grote witte vlek vlak na de waterval. In het water na de waterval zijn ze steeds met een jetboot aan het varen.

Vlak voor Rotorua hebben we de camper aan het Ngahewa meer gezet. Bij een prachtige picnicplaats met tafels, vuilnisbakken, een meer dat niet naar de zwavel ruikt en een auto met pech. Rob en Machteld hebben een aantal mensen naar het dichtstbijzijnde tankstation gebracht en Miranda en Wouten bleven achter met wat cola, jassen, zaklamp, boeken en pannen. We zouden namelijk straks eten en de pannen stonden al op, maar met de pannen op je fornuisje rijdt zo'n camper niet echt handig.

De bestuurder van de auto met pech kwam bij ons zitten en onder het genot van een colaatje hebben we wat gepraat. Toen de autoambulance, met kenteken TOW EM, langs was geweest zaten we samen met de zaklamp erbij wat te lezen. IJskoude handen ondertussen, maar Rob en Machteld zullen niet zo lang meer wegblijven.

Er kwam een kampeerbusje met drie oudere vrouwtjes aanrijden, opzoek naar een beetje vlak plaatsje. Ja hoor, vlak achter de plek waar wij eigenlijk de camper weer wilden hebben. De vrouwen doen ons wel denken aan de serie "Golden Girls". Er gaat een raampje open er een vrouw vraagt of we zijn komen vliegen, er staat ook van alles op de tafel, maar in de buurt geen fiets, auto of camper te vinden.

Wouter antwoordt heel droog dat hij uit de lucht is komen vallen en Miranda net uit het water kwam. Ze moesten er wel erg om lachen. Het was ook geen gezicht. Nadat we weer een warme camper in konden hebben we vlees en groente gegeten, maar volgende keer doen we toch weer vlees zonder paneermeel, want de camper staat in no-time blauw.

Maandag 27 oktober

Vandaag lekker vroeg naar het "Maori arts and graft village" in Rotorua. Eerst zijn we een bakje koffie en een broodje gaan halen bij het restaurantje en daarna kregen we een rondleiding van een enthousiaste mevrouw. Ze verteld heel duidelijk de achtergrond van de cultuur en we krijgen van alles te zien. Hier is een leerschool, waar per jaar acht mannen de houtsnijkunst van de Maori leren en die opleiding duurt drie jaar.

De vrouwen leren voornamelijk weven en kleding maken van natuurlijke materialen als vlas. Ze deed ook voor hoe deze bladeren bewerkt werden voor strengen aan rokken. Het oprollen en kleuren gebeurt door ze dan in een warmtebron te leggen. We kregen een rondrit over een deel van het park langs verschillende geizers en twee levende kiwi's.

's Middags was er bij de Whare (bijeenkomsthuis van de Maouri) een ontvangstceremoni en een optreden. Het was erg leuk om te zien en om de gebruiken iets te leren kennen. De kleding hebben ze zelf gemaakt en er werd duidelijk wat meer uitleg gegeven over bijvoorbeeld het wapen en de krijgers. We hebben, op even boodschappen doen na, de hele dag op het park rondgebracht.

Er was een oud Maouridorp nagebouwd en natuurlijk ontkwamen we niet aan de geizers en de modderpoelen. Rotorua is in het Maouri niet voor niets "stink stad". Ook is dit het gebied waar een van de grootste geizers staat, de Pohutu. 's Avonds hebben we weer wat meer uitleg gekregen over de cultuur en kregen een agresievere en originelere ontvangsceremonie bij de Whare. De mannen en vrouwen hadden tatoeages op hun gezicht en de mannen ook op hun benen, de kleding was iets anders en er kwamen nu drie krijgers naar buiten. Ook liepen nu de mannen gescheiden van de vrouwen. Heel imponerend om te ervaren.

Binnen kregen we meer uitleg over diverse wapens en oefeningen die ze deden om polsen en reactiesnelheid goed op peil te houden voor een gevecht. Hierna gingen we met z'n allen eten. Mannen en vrouwen mochten weer bij elkaar zitten. Het eten was hangi, dat is een soort BBQ, maar dan in de grond. Normaal duurt het bereiden van eten op deze manier zo'n zes uur, maar door de thermnische bronnen in het park nu drie uur.

Een van de krijgers van het optreden van vanmiddag was nu gastheer en zag het kettinkje dat Miranda droog en vroeg of ze de betekenis wist. Miranda zei wat ze wist, maar hij zei dat het meer betekende en dat hij het zou opschrijven. Ja, Ja, dat hoor je vaker. Maar tijdens het eten kwam hij toch nog even langs en hebben we nog met heb gesproken. Hij had het echt opgeschreven, erg leuk.

Na afloop werd er gevraagd om per land even wat te zingen, als dank voor de gastvrijheid. Er waren heel veel mensen uit verschillende landen. Dat was wel erg grappig. Na afloop zijn we naar dezelfde picnicplaats als vannacht gereden en hebben weer prima kunnen slapen

Dinsdag 28 oktober

Vanmorgen eerst naar Whaiotapu gereden, naar een park met nog meer warmtebronnen. Het regent dat het giet, dat is wel erg jammer. Lekker broodje en koffie op en dan naar de Lady Knox geizer. Er wordt wat zeep ingegooid om moeder natuur een handje te helpen en er verteld een mannetje wat meer over de geschiedenis van deze geizer. Langs diverse warmtebonnen en dus heel veel zwavellucht, komen we bij de Champagne Pool. Hier wilde Rob graag heen en de kleuren waren ook erg mooi. Wat zijn er door diverse mineralen in de grond een verschillende kleuren in het water terechtgekomen. Niet een poel heeft dezelfde kleur al een ander.

Doorgereden naar Tauranga, waar helaas voor Machteld, gezien het weer niet met dolfijnen gezwommen kon worden. Wel hebben we een internetplekje gevonden en even wat mailtjes verstuurd. Foto's meesturen ging niet al te makkelijk hier, maar is gelukt. We zijn doorgereden naar een camping in Papamoa en staan weer op een prachtige plek. Uitzicht op zee en een douche- en keukenhuisje voor de deur. Lopend wat boodschappen gedaan in het kleine stadje en daarna lekker gekookt in het keukentje voor de deur. Dit verslag nog even verder bijwerken en dan gaan we weer even wat digitale foto's van Rob bekijken. Altijd erg leuk.

Woensdag 29 oktober

Heerlijk rustig ontbijt met gebakken eitje. We hebben een picnictafel van de camping naast de camper staan, dus daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Na de afwas en een wandelingetje over het strand zijn we doorgereden naar Matamata. Hier is het Hobbiton van LOTR opgenomen. We dachten er te kunnen kijken, maar omdat het op eigen terrein is van een boer die er rijk van wil worden, rijdt er een busje van het informatiecentrum van Matamata naar de "set", voor het kleine bedrag van NZ$ 50,- per persoon. Ja, we dachten dus van niet! Er staat een mooi bord in Matamata, dus dan die maar op de foto.

We willen vandaag naar Coromandel en stoppen in Thames om de benen te strekken en wat te drinken. Op de kaart staat een paadje naar "square Kauri", dus we kijken hoever we kunnen komen met de camper. Het paadje wordt erg smal en onverhard, niet volgens de conctracten met KEA-campers. Als het ons eigenlijk allemaal iets te veel van het goede wordt besluiten we om te keren en de weg te vervolgen langs de kust. Zo'n paadje binnendoor laat wel zien hoe de mensen echt leven. Er zijn maar een paar rijken met kasten van villa's en de rest kijkt daar opuit, vanuit een soort huisje van een paar gebogen stukken golfplaat. Armoe is troef hier hoor.

In Whangaroa gaan we naar een strandje met een prachtig uitzicht. Ze waren alleen nog wel met de weg bezig, dus erg makkelijk kwam je er niet. De camper hebben we uiteindelijk bijna op het strand gezet in een peperdure villawijk in Matarangi. De kavels zijn hier vrij en de mensen ontwerpen hun eigen huis. De kosten voor gekleurd asfalt, beplanting en dergelijke wordt door iedereen gedeeld. Wel grappig om te zien, want alle huizen zijn totaal anders. Op het strand vinden we hele mooie schelpen, resten zeeëgel en een levend zeesterretje!

Donderdag 30 oktober

Van Matarangi gaan we naar Whitianga, waar we broodjes en wraps halen voor onderweg. Daar een rondje in het stadje gelopen en toen via Coroglen door naar Hahei. Onderweg komen we langs kuddes koeien, waar de stieren tussen lopen. De stieren hier zijn niet de types waar je ruzie mee zou willen krijgen. Het zijn echte buffels! In Hahei hebben we de camper op een parkeerplaats gezet bij een uitkijkpunt. Hiervandaan hebben we naar Cathedral Cove gelopen. Toen de mensen voor een bruidsreportage per boot waren vertrokken hadden we een privéstrand. Het is hier echt prachtig! Mooie stranden, begroeide rotsen en een hoop eilandjes.

Na wat gedronken te hebben zijn we verder naar Hot Water Beach gereden. We waren er eigenlijk net te vroeg. Tussen twee uur voor en twee uur na laag water kun je een kuil graven, zodat je een verwarmd badje hebt, maar we waren te vroeg en het begon te regenen. Lekker kopje thee in de camper gedronken en toen doorgereden naar Miranda. Daar de camper bijna in het water gezet. Het was erg laag water en je kon een heel groot stuk drooggevallen land zien. Wel zakte je voet er direct in, niet te ver lopen dus. We hebben tot hoogwater de rand van het water in de gaten gehouden, zelfs door met de zaklamp vanuit ons bedje naar de zee te schijnen. De golven kwamen tot vlak voor het tafeltje naast de camper. Wat komt het water hier onwijs snel omhoog….

Vrijdag 31 oktober

Volgens alle aanplakbiljetten zou het vandaag toch echt Haloween moeten zijn, maar daar hebben we niets van gemerkt. Vanaf Miranda, Taramaire in het Maori, zijn we via de snelweg naar Paihia gegaan. Een deel van de weg was tijdelijk maar éénbaans, omdat door de hevige regen afgelopen week en erosie in het algemeen, de rest van de weg gewoonweg was weggespoeld…

We zouden nog stoppen voor wat te eten en een bakje koffie, maar zijn doorgereden naar Paihia. Daar hebben we heerlijk gegeten en wat foldertjes doorgelezen om te kijken wat we morgen willen gaan doen. Machteld en Rob gaan Dolfijnen kijken en wij gaan met een hobiecat het water op. Vlees en vis gehaald voor de barbecue en een plekje gezocht voor de camper. Tot laat hebben we nog gebarbecued, maar het was danook erg gezellig en heel erg lekker eten. De stukken vlees pasten eigenlijk niet normaal op de barbecue.

Zaterdag 1 november

Om acht uur, ja echte vakantietijden, zijn Rob en Machteld vertrokken met de boot om dolfijnen te zoeken. Machteld gaat met ze zwemmen en Rob gaat foto's maken. Wij hebben om negen uur afgesproken om het catamarannetje op te halen, maar we hadden alle spullen klaar en toen ontbrak alleen de wind nog… Het lijkt wel vliegeren! De tijd van het huren van de boot werd door de verhuurder verschoven naar tien tot één uur. Vlak voor tienen kwam er wat wind en hebben we heerlijk kunnen zeilen. We waren drijfnat, maar hadden er wel lol in. Om een uur of twaalf kwamen we de boot van Rob en Machteld tegen. Tot even voor enen heerlijk kunnen zeilen en de wind was gelukkig wel toegenomen de laatse paar uur.

We hebben nog wat te eten gehaald bij het bakkertje en zijn toen doorgereden naar het Kauribos bij Whaimamaku. Daar staan Tane Mahutu, The Four Sisters en Te Matua Ngahere. Tane Mahutu, god van het bos, is de grootste kauriboom van Nieuw-Zeeland. Hij is zo'n 2000 jaar oud en 51 meter hoog. The Four Sisters zijn vier kauribomen, die met elkaar vergroeid zijn. Te Matua Ngahere, vader van het bos, heeft een stam met een diameter van meer dan 5 meter en is de oudste kauriboom van Nieuw-Zeeland, waarschijnlijk zo'n 4000 jaar.

We staan nu op een DOC motorcamp, vergelijkbaar met een camping van Staatsbosbeheer in Nederland, en gaan straks eten. Rijst met een soort ragout, ruikt erg lekker. Morgen gaan we naar Aukland, waar we weer zullen proberen te mailen. Het tentje in Paihia kan namelijk niet met de USB-stick overweg. Hierdoor konden we geen foto's mee sturen.

Zondag 2 november

Vannacht hebben we kiwi's gehoord! Heel erg gaaf, zeker als je weet dat er nog maar zo weinig leven, om ze in het wild tegen te komen. Het ging vannacht wel flink tekeer en we hebben een hevige stotbui gehad en heel veel wind. We zouden de boswandeling nog lopen die hier op de camping begint, maar omdat het weer begint te regenen gaan we toch verder met de camper op pad. Onderweg komen we een bord tegen van het Kaurimuseum van Nieuw-Zeeland en besluiten om daar ook maar te gaan kijken.

De bomen die we hier gezien hebben zijn wel erg mooi en heel erg groot. In het museum hebben ze heel veel van vroeger verzameld en een grote collectie zaagmachines en zelfs een oude caterpiller staan. Er zijn kamertjes ingedeeld die laten zien hoe het vroeger zou zijn geweest. De kamers zijn erg compleet, complimenten voor het museum. Beneden hebben ze een collectie kaurigom staan. Dit is het Nieuw-Zeelandse amber. Dit is de grootste collectie ter wereld!

In Dargaville rijden we over een grote brug en zien dat door de hevige regenbui van vannacht het waterpeil behoorlijk hoger is komen te liggen en het water is alles behalve helder. In Wellsfort hebben we broodjes gehaald en hebben deze in de camper rustig opgegeten. Het waait nog steeds flink en de camper staat niet stil. Na wat eten en wat drinken rijden we door naar Auckland. Daar eerst tanken en doorgereden naar het vertrekpunt van de veerboot van Devenport naar de stad zelf. Hier hebben we een prachtig uitzicht op de stad Auckland.

De camping blijkt eigenlijk vol te staan voor campers van deze afmeting, maar we mogen hem op een kleinere plek zetten. Het is onze laatste nacht hier en we willen alleen dat de camper ergens staat. We zouden vandaag niet zelf koken, dus op zoek naar een restaurantje ofzo. Er staat bij de ingang van de camping een Pizza Hut, maar dat gaat ons allemaal iets te ver. Even verderop lopen we in een geheel Chinese (?) wijk en zelfs bij het kerkje staat op het bord buiten geen Engels, maar tekens.

In een groot winkelcentum komen we een "food cit" tegen. Hier hebben ze gerechten uit twaalf landen en het ruikt bij alle tentjes zo erg lekker dat het moeilijk is om te kiezen waar we wat bestellen. De keuze is hier ook zo groot! We belandden bij KHUN PUN, een tentje met vriendelijke mensen en heerlijk Thais eten. Het zag er echt heel goed uit, maar in tegenstelling tot de rest van de vakantie had Rob geen fototoestel mee...

Weer terug op de camping hebben we een snelle duik in het zwembadje genoemen. Warm water, maar wel behoorlijk zout. Toen nog een was gedaan, zodat bijna alles schoon mee kan morgen. We proberen bij de receptie weer te mailen, maar ook hier kunnen we geen foto's meesturen en eigenlijk werkt e-mail zoiezo niet al te best.

Maandag 3 november

Ontbijt met gebakken eitje, veel meegebakken ham en kaas. Het is de laatste keer dus de koelkast moet leeg, wat vervelend nou… Als we gebakken eieren gingen verkopen waren we binnen, want iedereen wilde ze wel meenemen. De Maui-collone was weer gelijk met ons op de camping, zoals in Greymouth. Een heel groot gezelschap dat samen overal naar toe gaat. Niet zo gek dus dat de grote camperplaatsen al volgeboekt waren. De spullen ingepakt en de camper schoongemaakt.

Toen zijn we weer naar Devenport gereden om de camper neer te zetten en hebben de veerboot naar de stad gepakt. Daar zijn we in de regen naar de haven gegaan, nou ja, één van de vele havens van Auckland. Wat rondgelopen en de prachtige zeilboten bekeken. Er stond een heel groot videoscherm en overal hingen luidsrekers, zodat niemand de rugbywedstrijden hoeft te missen. All Blacks zijn hier echt veel en veel belangrijker voor de mensen als bijvoorbeeld Ajax in Nederland.

In de stad zelf zijn we de Sky Tower ingegaan. Op 128 meter hoogte hebben we een prachtig uitzicht over de stad. In de vloer hebben ze plekken gemaakt, waar allen 28mm dik glas in ligt. Het is volgens de bordjes net zo sterk als de rest van de vloer, maar het loopt in eerste instantie best raar hoor. Van de hoogtevrees van Machteld is trouwens weinig meer over!

Op de terugweg naar de veerboot in een klein tentje een heerlijk bakje koffie op met een soort koek. Erg lekker, maar mierzoet. In Nieuw-Zeeland is alles eigelijk of baggervet of mierzoet. We hebben de camper daarna ingeleverd bij Kea in Auckland. We werden daar heel vriendelijk geholpen en kregen voor de verzamelde bonnen van BP een prachtig boek van Nieuw-Zeeland. De punten die we daarvoor nodig hadden haalden we ruim, want we hebben deze drie weken 4868 kilometers gereden.

Er werd een taxi voor ons geregeld en we konden zonder extra kosten naar het vliegveld. Dat was een kleine drie kwartier rijden en onderweg hebben we nog redelijk wat met de bestuurder gepraat over onze vakantie en Nieuw-Zeeland in het algemeen. Er blijken van Kea nu zo'n 320 campers rond te rijden en vorig jaar waren dat er nog maar 100! We vroegen ons de hele vakantie eigenlijk al af hoe het nu zit met de kentekens hier. Je ziet namelijk bedrijven rijden met hun naam als kenteken, maar ook gewoon leuke taalgrapjes. Voor NZ$ 370,- blijk je je eigen kenteken te kunnen aanvragen.

Op het vliegveld worden we keurig bij de juiste balie afgezet en het is redelijk druk bij het aankomst gedeelte. Er komt een belangrijk team van Samoa voor de wereldbekerwedstrijden van rugby binnen. We hebben hetzelfde boek als die we kregen bij Kea zelf ook nog gekocht, zodat we er allemaal wat aan hadden. Even geinternet, gemaild en wat gegeten.

Ons vliegtuig naar Seoul blijk bijna een uur eerder te vertrekken dan gepland! Onze tassen laten sealen en inchekken maar. Gelukkig let de mevrouw die dat doet nog een beetje op, wat door een tikfout van haar zou Rob eerder uit Parijs moeten vertrekken, dat dat hij zou aankomen. Rob zou dus in Parijs blijven…. Nieuwe stickers gemaakt voor de tassen en nu moet het wel goed gaan. Weer moeten we van die achterlijke briefjes invullen, anders mogen we het land niet eens uit. Straks lekker het vliegtuig in, want wachten is ook niet alles.

Dindsag 4 november

Het is nu bijna zes uur plaatselijke tijd en we hebben een hele soepele vlucht gehad. We hebben nog redelijk kunnen slapen, want het vliegtuig was half leeg. Hierdoor hadden we de ruimte om dwars over meerdere stoelen te gaan liggen. Inmiddles hebben we ons weer wat opgefrist en gaan weer mailtjes versturen. We hadden al een "boardingpas" gekregen in Auckland voor de volgende vlucht, maar door overboeking blijkt er iets niet goed te zijn gegaan en we zijn nu nog mooi op tijd, om er zeker van te zijn dat we vanmiddag meekunnen. Straks nog wat slapen, want we vertrekken vanmiddag pas en hebben een lange middag voor de boeg. Onderweg gaat voor ons de klok namelijk nog eens zeven uur terug.

Net lekker wat eten gehaald bij een eettentje in de hal. Wat omrekenwerk van Won naar Amerikaanse dollars, maar ging prima en hebben heerlijk gegeten. Ik werk nu het verslag nog wat bij, want ik liep een paar dagen achter. Kan natuurlijk thuis ook, maar we zitten hier lang genoeg om dit te doen. Straks het vliegtuig in naar Parijs en daar zullen we Hans en Annet even bellen. We hebben al gemaild, dus we hopen dat ze thuis zijn…

Hans en Annet hebben we bij aankomst in Parijs even gebeld. We konden daar tenminste ons mobieltje weer opladen. In Parijs nog even wat gegeten en gedronken en toen door naar Amsterdam. We moesten met een busje naar het vliegtuig en moesten in de kou 's avonds buiten een trappetje op het vliegtuig in. In het vliegtuig zaten we naast Jamai, die erg melig werd.

In Amsterdam nog even de tassen oppikken, die gelukkig dat hele eind met ons mee waren gevlogen.In de aankomsthal werden we opgewacht door heel wat familie. Erg leuk zo best laat en door de weeks! Doorgereden naar Hans en Annet en daar nog "even" wat gedronken en nagepraat. We hadden voor allemaal een klein kadootje mee. Rob en Machteld zijn toen met onze auto naar huis gegaan. Dat komt morgen wel weer. Morgen ook meteen de foto's wegbrengen, want we zijn erg nieuwsgierig naar onze veertien rolletjes!