Waar waren we gebleven, oh ja, Nieuw-Zeeland, de dag van de gletser-hike. In tegenstelling tot de dag daarvoor was het een prachtige dag, met waterig zonnetje en al. Onze schoenen werden goed genoeg gevonden om 'krampons' te dragen. Dit zijn een soort van stalen spikes zodat je niet uitglijdt op het ijs.
Verder werden we voorzien van alpenstokken met een stalen punt. Met een groep van 12 man inclusief 2 begeleiders met pikhouwelen gingen we op pad. Eerst een stuk over de berg tot we op het ijs konden stappen.
Nu moet je niet prachtig wit ijs voorstellen hoor. Het was zelfs bijna niet erkenbaar als ijs door de vieze zwarte laag van stenen en stof (gesmolten uit het ijs). De eerste paar honderd meter bleven zwart en daarna werd het steeds lichter en witter. De gidsen hakten trappetjes uit het ijs op de steile hellingen.
Hoogtevrees was niet aan te bevelen, regelmatig liep je op het randje van een breuk met een V-vorm. Mocht je hierin vallen dan wordt je door je eigen gewicht geplet en dat is niet handig met nog 4 maanden te gaan. We hebben ook door spleten en spelonken gewandeld en hier vonden we het mooiste ijs. Mooie glimmende heldere kleuren blauw.
Overal in het ijs vind je ook gaten en stroompjes van smeltwater. Sommigen meerdere meters diep. Hoe hoger we kwamen hoe lastiger het werd omdat een ijswaterval (die ongeveer een meter per dag beweegt) er voor zorgde dat het terrein steeds lastiger te beklimmen werd. Bovendien werd het weer slechter en begon het te regenen. Na 4 uur hiken hielden we het voor gezien en zijn we via de zelfde route teruggegaan. Het was een geweldige ervaring.
Na een mok hete thee zijn we weer op pad gegaan. Naar Wanaka wel te verstaan. Stad van het puzzelmuseum. Je kan daar gewoon naar binnen lopen, thee met een muffin bestellen, aan een tafel gaan zitten en een van de vele puzzels proberen op te lossen.
Tevens hebben ze een levensecht doolhof waar je makkelijk een paar uur de weg kwijt kan zijn en een gebouw met vreemde, bizarre, levensechte visuele trucs. Zoals een kamertje met 3D schilderijen die hun hoofd naar je lijken te draaien ook al loop je weg. Een kamer waarin Sacha een dwerg lijkt en ik een reus. Kamers waarin water omhoog lijkt te lopen en ballen omhoog lijken te rollen. Allerlei gekke dingen.
De volgende dag hebben we heerlijk rondgehangen in Wanaka, een gezellig stadje in een vallei met een groot meer omringd door witte bergtoppen. Beetje shoppen, mail checken, lunchen op het terras en Sacha is naar de kapper geweest om zich een nieuw kapsel aan te meten. Een pony rijker en een
paar dollar armer zijn we richting Queenstown gereden. Hier moet het allemaal gebeuren volgens de Kiwi's. Dit is het Mekka van de outdooractiviteiten en een geweldige stad waar je nooit meer weg wilt.
Viel dat even tegen. Veel te toeristisch daar in Queenstown. Om nog maar niet te spreken over de prijzen van de tours. De enige tour die we echt graag wilden doen waren de fjorden in het zuidwesten van NZ. Die vertrokken vanuit Queenstown maar konden we ook goed zelf rijden. Een dag later waren we weer onderweg.
Aan het eind van de dag arriveerden we in een dorpje (de naam is me even ontschoten) aan wederom een meer omringd door witte bergtoppen (je kan je het niet voorstellen zo mooi) en op 2 uur rijden van de fjorden. De volgende dag vroeg onderweg gegaan naar de fjorden. De trip richting de fjorden was werkelijk de mooiste route die we in NZ hebben gereden.
Door prachtige bossen en valleien, langs groene weiden en blauwe meren, omringd door de bergen onder een helderblauwe lucht. Op een gegeven moment reden we de bergen in en werd het alleen maar mooier. Er kwam meer mist en af en toe kon je door een gat in de mistlaag de bossen in de valleien zien. We reden langs watervallen en stroompjes vol regenboogforellen.
Tot we bij de tunnel kwamen. De weg hield op en in de berg was een simpele tunnel gehakt zonder licht die een kilometer lang stijl naar beneden liep. Met zweet in de handen en het grote licht aan zijn we in ons busje voorzichtig naar beneden gereden. Aan de andere kant sprong een Kea (NZ papegaai) heen en weer op de vangrail alsof hij ons verwacht had en toen waren we ineens in een andere wereld.
Een enorme vallei met sneeuw, gletsers, steile bergen aan weerszijden en enorme lussen die stijl naar beneden liepen. De lussen volgend zijn we de vallei ingereden. Stoppen om een foto te maken was verboden vanwege constant lawinegevaar. Onderin de vallei reden we wederom een mistig bos in en na een paar kilometer waren we in de haven van de fjorden.
Het schip was groot met comfortabele stoelen. Nadat alle bussen met Japanners zijn ingeladen gaan we onderweg. Nu varen we echt tussen de bergtoppen, een hele mooie ervaring. Volgens de kapitein hebben we mazzel dat het miezert en het die nacht veel geregend heeft. Om de paar honderd meter vallen enorme watervallen van de bergen direct in het fjord.
De Japanners worden helemaal gek als de kapitein het schip zo dicht mogelijk langs de watervallen laat varen. Ze springen op het dek heen en weer en worden helemaal nat van het water dat over het schip waait. En maar plaatjes schieten. Voor ons is dit de leukste attractie.
Na de cruise zijn we dezelfde route weer teruggereden en ditmaal hadden we de tijd om te stoppen bij allerlei korte wandelingen zoals de vreemd door het water uitgeslepen rotsen en het spiegelende meer waarin je de bergen aan de andere kant dubbel ziet.
Terug aangekomen in (hoe heet het dorpje ook al weer) had ik nog wel zin om een rondje golf te spelen op de prachtige golfbaan aan het begin van het dorp. Met prachtige uitzichten over de bergen en het meer.
Er bleek echter niemand aanwezig. Toen we wegreden kwam er plotseling een Kiwi aanrijden over hole 18. Hij had ook geen sleutels en was bezig met werkzaamheden aan de fairways. Maar we konden zijn set toch wel even lenen..... Graag!!! De gastvrijheid en vriendelijkheid van de Kiwi's is ongeevenaard!
Even later was ik op pad met zijn golfset. Windkracht 36 rechtstreeks uit tasmanie maakten het geen makkelijke baan. De laatste paar holes liep hij met me mee en vertelde dat hij een hertenboer was. Inmiddels was Sacha naar het dorpje gereden en had een paar Heineken biertjes voor hem gekocht om te bedanken. Daar was hij maar wat blij mee en met een biertje in de hand reed hij na afloop toetert de baan af.
De volgende dag hebben we een prachtige route gereden over het zuiden van het zuideiland. Inmiddels hadden we nog steeds geen pinguins gezien (wel op veel plekken geweest waar ze zouden moeten zijn....) en langs die route was ook weer een plek waar ze zouden zitten. Weinig hoopvol zijn we 30 kilometer omgereden over een gravelweggetje om ze toch te zien.
En we hadden geluk! Er waren er net twee teruggekomen van een dagje vissen op zee en nadat ze zich droog hadden geschud sjokten ze gezellig achter elkaar aan de berg op naar hun nestje. Het was een leuk gezicht en die 30 kilometer om was het waard.
De volgende dag zijn we in Invercargill aangekomen. Drie maal raden wat wij hier vonden....Een Nederlands koffiehuis, MET KROKETTEN!!! De pinguins waren snel vergeten en even later zaten we aan een broodje kroket met mosterd. Dat was genieten!
Volgende stop: Dunedin. Dit bleek een leuke stad te zijn. We zijn naar een boerenmarkt gegaan en we hebben op de steilste straat ter wereld gelopen. Hoogtepunt bleek de Cadbury fabriek te zijn. Hier maken ze de welbekende chocolade die overal ter wereld wordt gegeten en waarvan we iedere keer dat we in de supermarkt waren wel een reepje in de kar gooiden.
Tijdens de tour werden we naast informatie ruimschoots voorzien van repen. Het was erg leuk en lekker om al die chocolaatjes over de lopende banden te zien lopen. We voelden ons net twee Charlie's in the chocolatefactory.
Die avond hebben we heerlijk tepanyaki (je zit direct aan de plaat waar de kok het eten bereidt) gegeten bij de Japanner. Tot nu toe waren de Japanse restaurants in NZ fantastisch gebleken en de NZ restaurants (tegen de verwachting in) wat minder. De kok maakte er een mooi showtje van en bleek erg handig te zijn met spatels/eieren en stukjes eten.
We zaten met een groep van 12 man aan de tafel en iedere keer vloog er weer wat eten door de lucht die wij vervolgens met de mond moesten opvangen, kopjes rijst moesten ook 3 salto's maken voordat wij het mochten eten en eieren verdwenen met enige regelmaat in zijn muts. Het was een leuk etentje en helemaal toen een eigenwijs stukje ei besloot in het volupteuze decollete van de mevrouw naast ons te landen in plaats van haar mond.
De volgende dag zijn naar mount Cook gereden. Dit is de mooiste berg van NZ. Met witbesneeuwde top en de prachtige natuur er om heen. De berg is niet ongevaarlijk ook vanwege de snelle weersveranderingen en recentelijk zijn er nog een paar ervaren gidsen overleden. De dag dat wij aankwamen was het mistig en zagen wij de berg niet. De volgende ochtend scheen het zonnetje
echter en gingen wij vol goede moed op pad om een hike van 4 of 5 uur te maken.
Nadat we een halfuurtje onderweg waren was het toch ineens bewolkt en een kwartier later vielen de eerste sneeuwvlokjes uit de lucht! Die dag hebben wij zelf ervaren hoe snel het weer om kon slaan. We zijn nog een halfuurtje doorgelopen en zijn toen maar weer teruggegaan. Vervolgens zijn we 2 kilometer naar een dichtbijzijnde gletser gereden en daar scheen het zonnetje weer....
De dag daarna zijn we vertrokken naar Christchurch. Vanwaar we naar Singapore vliegen. Christchurch bleek een leuke stad te zijn met leuke terrasjes en mooie gebouwen. Nadat we met pijn in ons hart ons huis en vervoer van de laatste 6 weken hadden ingeleverd en na de laatste Cadburyreep te hebben verorbert zijn we op het vliegtuig gestapt richting Singapore.
750.080
