Reisverhaal: Enjoy Nieuw-Zeeland!

Eric en Marita in Nieuw-Zeeland (september-oktober 2005)

Allereerst de reis ernaar toe. We vertrokken op 29 september 2005 in de vroegte (het was nog donker toen we wakker werden) om in de middag reeds de nacht in te vliegen, om daarna weer dag mee te maken en uiteindelijk weer in het donker te landen in Auckland!

Na drie keer een nacht te hebben meegemaakt tijdens de reis hadden we een totaal verward bioritmisch gevoel. Enfin, dat namen we op de koop toe. Grappig was wel dat Nieuw Zeeland op nacht van aankomst ook nog eens de klok terug zette vanwege zomertijd, wat wij pas in de ochtend vernamen toen wij te laat voor het ontbijt kwamen aanzetten in het hotel. Ok, we zijn helemaal gearriveerd!!!

Auckland

De eerste dag hebben we wat geacclimatiseerd in Auckland. De regen kwam met baken uit de hemel dus daarom meteen het Auckland Museum aangedaan. Hier erg mooie Maori cultuur gezien, een absolute aanrader om je vakantie mee te starten!

En daarna Underwater World, een reusachtig aquarium waar je door glazen tunnels kunt wandelen, zie je boven je haaien, reuzenschildpadden en mantra's. Heel spectaculair vonden we dit niet, het was toch op te kleine schaal ingericht en het leek ook wat verouderd. Auckland is wel een echte metropool, met gigantische gebouwen, je verdwaalt al snel.

Het bezoek aan de Sky Tower voor vergezichten was indrukwekkend. Voor de echte waaghalsen kun je hier ook een sky dive vanaf maken! Dat hebben wij nog even uitgesteld tot Nelson. De volgende dag hebben we camper opgehaald. De gastvrouw vertelde echt binnen 15 minuten hoe dat ding werkte en op daar gingen we. Direct in zijn drie opgetrokken haha! Wennen aan het links rijden gaat verbazingwekkend snel.

Bay of Islands

Onze tocht ging direct naar het noorden, bestemming Bay of Islands. Doordat wij in het pikdonker aankwamen bij een camperpark ontdekten we pas de volgende ochtend dat we hadden gecampeerd aan een heel mooi meer. Dit was adembenemend mooi, de ohh's en ahh's vlogen er meteen uit. Vanuit daar zijn we een tocht gaan maken door de Bay of Islands. We hebben een boot genomen vanuit Pahia (tegenover Russel, een plaatsje aan de zee).

Deze tocht duurde een halve dag (o.a. Hole in the Rock gezien) met een tussenstop op Urupukapuka Island en tjeeeeezus, wat hebben we daar een mooie wandeltocht gemaakt, echt helemaal fantastisch! Wandelen op de eilanden is een absolute must, in de zomer kun je hier ook goed met je tent camperen!

Minder mooi was onze terugkomst bij de camper. We hadden een 'fine' van 60 dollar omdat we aan de verkeerde kant van de weg stonden geparkeerd (dus geparkeerd met de neus van de auto in de verkeerde rijrichting). Dit bleek de politie daar heel veel te doen. Tip: doe dit dus nergens in Nieuw Zeeland.

Waipoua Kauri Forest

Na deze mooie tocht zijn we verder vertrokken naar Waipoua Kauri Forest waar we in het bos hebben gecampeerd en de volgende dag met onze mountainbikes door het bos hebben gefietst. Daar hebben we de machtige Kauri bomen gezien, eentje van 2000 jaar oud en 16 m. omtrek. Het was echt geweldig om door zo'n oerbos te rijden. Het weer kan hier wel onvoorstelbaar snel omslaan, het verandert sneller dan je kunt zeggen "waar komen deze wolken nu ineens vandaan?". Een regenjasje is toch wel handig, ook in de lente.

Thames

Na deze geweldige biketour zijn we doorgereden naar Thames, zo'n 5 uur doorrijden. Hier besloten we weer twee activiteiten te doen in een forest: up- and downhill mountainbiking in het Coromandel Forest Park én wandelen in het Thoronson Park, wat beschermd is vanwege zijn birdlife. Nou, die biketocht was volgens het toeristisch informatie centrum slechts 40 minuten en van 'moderate level'. Haha, dat bleek anders.

Ten eerste ging de berg alleen maar steil omhoog waardoor wij zelfs met de allerlichtste versnellingsstand van 1-op-1 na 5 minuten hijgend over het stuur hingen en besloten te voet naar boven te gaan met de bike aan de hand. Het terrein werd almaar zwaarder door de vele regen die het terrein in een klei- en modderdrap had veranderd. In ieder geval koesterden we het idee eens lekker af te dalen van de andere kant van de berg.

De afdaling bleek erger dat de klim. Zóóó steil dat we glibberig stapje voor stapje onze weg omlaag zochten. Toch was de hele tocht een avontuur, je gaat dwars door een dicht woud waar een pad doorheen gekapt is. Het laatste stuk ging wel over een grevelroad en dat ging weer zo hard naar beneden dat we verzuring kregen in onze onderarmen van het permanent knijpen in de handremmen.

Ook de versnelling begaf het door het gedril en zelfs het stuur zat los na deze tocht. Dit zegt genoeg over hoe het mountainbiken hier kan zijn: mountainbiken is hier écht moutainbiken. Vermoeid maar zeer voldaan hebben we daarna birdlife opgezocht in een ander stuk bos, het Thoronson Park. Veel vogelgezang was er niet. Het bos zelf was er niet minder om. Paadjes die omhoog gaan en zich in het woud kronkelen en je weer verrassen met beekjes.

Rotorua

Uiteindelijk zijn we met de campervan doorgereden naar Rotorua (spreek uit rotte-roer-ei). Hier hebben we geslapen op de parkeerplaats van het nationale vulkanenpark. We kwamen aan in het donker en het was tamelijk spooky om in de middle van het verlaten parkeerterrein achterin je campervan te gaan pitten. In de ochtendgloren werden we beloond met een weergaloze sunrise ennnnnnnn.....jawel, rotte eierenlucht! Het stink hier echt te erg gewoon.

Om 8.40 uur renden we het Wai-O-Tapu park in en hebben daar de mooiste dampende zwavelpoelen gezien in veel verschillende kleuren. Maar de lucht was niet te harden. Hoe kun je dit het best omschrijven: een mix van verse weilandmest met van die stinkflesjes 'rotte eieren' en zwavelkruiddampen van een oudjaarsavond: voel je 'em?

Om 10.15 uur iedere dag spuit geiser Lady Knox 20 m. water de lucht in. Wat onnatuurlijk is omdat dit wordt opgewekt door een blok zeep. Nou ja, toch heftig om te zien. De Mud Pools, een soort bubbelend, pruttelend modderbad, was ook bijzonder fenomeen.

In Rotorura kun je veel dingen doen. We hebben eerst een Skyline Skyride gemaakt op Mount Ngongotoka. Vanaf deze berg heb je een mooi zicht over de stad. Met een soort skelterwagentje ('ludge ride') kun je weer van de helling van Ngongotoka afscheuren, wel fun want je gaat best hard voor skelterbegrippen. Voor andere 'extreme sports' kun je ook gaan 'zorben' (voor mensen die echt benieuwd zijn wat het is, google: 'Zorb Rotorura').

In een mega opgeblazen, transparante skippybal waar je in gaat (die dichtgeritst wordt), incl. 2 liter warm water, word je dan van een heuvel afgeduwd. Echt vet lachen! Je ligt gewoon in een deuk in die bal, maar na 45 seconden heb je zoiets van: dit moet gauw stoppen, dit gaat niet goed! Maar alles gaat goed. Zeiknat kom je dan uit de Zorb en ben je een zeer gelukkig mens!

Rotorura is voor nieuw zeelandse begrippen een stad, maar het lijkt eigenlijk op een groot dorp, alleen maar laagbouw. Hier hebben we overheerlijk gegeten (voor het eerst géén camperfood) in een gezellige steakhouse waar we hebben gesteengrild.

Taupo

Onze volgende stop was Taupo en hier hebben we heerlijk geslapen aan Lake Taupo. Deze stad is pittoresk. We zijn gaan zeilen op de 'Barbary', een zeilschip uit 1926, eigenlijk een 15 m. lange raceyacht die ooit eens in het bezit was van acteur Errol Flynn. Dit schip heeft de hele wereld rondgevaren en is echt een historische boot.

We hebben 30 dollar p.p. betaald en we bleken de enige twee gasten te zijn aan boord, het werd een soort privé tochtje. Deze tocht duurde 2,5 uur en was supergaaf. We zijn langs een rots met maori carvings gevaren en we mochten zelfs aan het roer staan. In ieder geval een hele unieke ervaring. Na dit tochtje zijn we de Taupo Hot Springs in gedoken. Lekker een persoonlijk mineraalbad genomen en ons helemaal laten verwennen met massages en modderbaden.

Tongariro National Park

Na Taupo zijn we weer verder gereden naar het Tongariro National Park. Wij toerden naar Whakapapa Village om onze camper te dumpen maar we kregen een onheilspellend gevoel toen we onderweg sneeuw naast de weg zagen liggen. En naarmate we dichter bij onze bestemming kwamen, werd het toch een partij koud! Het leek bijna te vriezen. Onderweg reden snowboarders ons tegemoet. Maar goed dachten we, gewoon een jasje extra en verder niet klagen.

Het was onze bedoeling om de befaamde wandeling te maken, de Tongariro Crossing: een 17 km. lange wandeling over vulkanen en maanlandschappen. Iedereen heeft er over dat het heel zwaar is, zeker 6 tot 8 uur ben je dan aan het lopen c.q. klimmen. Maar helaas, de pas was niet open omdat er te veel sneeuw lag op de top.

De dagen erna zou het ook niet veel beter zijn. Er lag gewoon een pak sneeuw en wandelen is dan veel te gevaarlijk. Wel teleurstellend, maar gelukkig zijn er wel alternatieven te bedenken. We besloten een korte wandeling in het laagland te maken, naar de Taranaki Falls. Easy walk van 2 uur, wel in regenpakken want hier werden op showers met flinke windhozen getrakteerd.

Uitgewaaid maar zeer voldaan besloten we het 'Land van Mordor' te laten voor wat het is en door te karren naar beter weer.

Whanganui National Park

We kwamen uit bij Whanganui National Park, waar de brede Whanganui river doorheen gaat. Er blijkt daar een hele mooie wandeltocht te zijn naar de 'bridge to nowhere' en na onze teleurstelling in Tongariro wilden wij hier wat anders meemaken. We reden dus richting het stadje Whanganui om een ingang in het park te vinden.

Helemaal in het zuiden bij Whanganui zagen wij een bordje met daarop: "entrance Whanganui NP", joepie...en nu op zoek naar de 'track'. We reden langs de rivier op een smal grindweggetje op zoek naar het begin van de track. De weg werd steeds smaller en slechter (van asfalt naar gravel naar zand en modder met gaten in de weg).

Uiteindelijk waren we vier uur later toen weer in de bewoonde wereld arriveerden. Zonder een wandeltrack te hebben gevonden (die overigens helemaal ten zuiden van het nationale park bleek te zijn). Ons gebrek aan cartografisch talent deed niets af aan dit avontuurlijke ritje door een ruig stuk bos. Onderweg hebben we nog wilde bokken gezien. 's Avonds kwamen we aan in het stadje Whanganui en lekker 'wild gecampeerd' aan het strand.

Wellington

De volgende dag in Whanganui een beetje retailtherapy gedaan en vervolgens naar het zuidelijkste puntje gereden van het Noordereiland, naar de stad Wellington. Hier gaat de oversteek naar het Zuidereiland.

Wellington is een grootse stad! Het Te Papa Museum moet je hier zien. Kosten noch moeite werden gespaard om dit complex te bouwen, 319 miljoen dollar. Het telt 6 verdiepingen, is vol met geschiedenis over de Maori cultuur en het ontstaan van Nieuw Zeeland zelf. Het is heel interactief opgezet, dus totaal niet saai. En ook nog gratis! Dus Nederlanders, grijp uw kans!

Marlborough Sounds

De oversteek duurde drie uur en vooral het laatste uur was een verademing. Je komt dan aan bij het Noordereiland maar vaart nog een uur door de Marlborough Sounds. Je camera heeft het zwaar met zoveel moois. In Picton hebben op de 'lookout' geslapen met uitzicht over de Sounds en het kleine vissersdorpje. De volgende ochtend hebben we een wandeltocht geboekt voor een van de Great Walks die Nieuw Zeeland rijk is, genaamd Queen Charlotte Track.

Wij besloten een dagwandeling te doen. We werden eerst met een snelle boot weggebracht, zo'n 50 min. varen. De bewuste wandeltocht was 15 km. en we hebben er uiteindelijk 5 uur over gedaan. Het was een pittige tocht. Onderweg krijg je veel mooie uitzichten over de Sounds en diverse baaien. Kenmerkend aan deze tocht is dat de omgeving continue veranderd, haast surrealistisch. Zeer de moeite waard als je van natuur
houdt.

Nelson

De volgende bestemming was Nelson, de sunshine city want hier heb je de meeste zonuren. Vanaf hier hebben we trouwens tot onze laatste dag alleen maar zonnig weer gehad. In de ochtend vernamen we dat we een 'full clear day' zouden krijgen zodat we meteen een sky dive hebben geboekt in Motueka. Voor een sprong van 12.000 feet (3,7 km) ben je relatief weinig geld kwijt; vergeleken met Texel is het de helft goedkoper. Let er wel op dat je niet zwaarder bent dan 100 kg. want anders kun je niet springen om veiligheidsredenen.

Na een 10-minuten instructie werden we in tenue's gehesen en stond ons ronkend vliegtuigje al te wachten. Het duurt ongeveer een kwartier voordat het vliegtuigje op de genoemde hoogte is. In het vliegtuigje wordt je vastgemaakt aan je begeleider. En dan de sprong zelf, die geeft je een ongelooflijke adrenaline-kick, je valt met 200 km. per uur naar beneden, helemaal te gek!

De vrije val duurt zo'n 45 seconden en we konden tijdens de sprong zelfs het Noordereiland zien! Als de parachute open is, zweef je zeker nog 5 minuten in de lucht. Voor degenen die dit alles willen vastleggen, je kunt ook je eigen video-opname laten maken, wat wij hebben gedaan. De dvd-montage is binnen een uur klaar. Gegarandeerd dat je familie en vrienden thuis jaloers op je zijn als ze jouw sprong zien! Maar bovenal voor jezelf is dit een apart souvenier.

Abel Tasman Park

Na deze thrilltherapie in Motueka zijn we vertrokken naar het Abel Tasman Park om weer te genieten van de natuur. Hier hebben we met een gids een trip over de zee gemaakt met een zeekajak. Dit was vet cool om te doen! We hebben rondom eilanden en lagunes gekajakt en zeehonden gezien. Die zwommen zelfs tot op een halve meter afstand van ons, zo nieuwsgierig zijn ze.

Halverwege de tocht hadden we een picknick op een hagelwit strand, echt super, behalve dan dat we last hadden van die verrekte sandfly's. Sandfly's zijn net fruitvliegjes alleen jij bent hún fruit en ze zuigen je geruisloos leeg met een giga-jeuk als resultaat. Maar goed, repellent is een goed preventief redmiddel. Na het kajakken besloten we de volgende dag een watertaxi te nemen om een gedeelte van de 51 km coastal track te lopen (dit is weer één van de Great Walks).

We zijn gestart bij Onetahuti Beach en de eindbestemming was Anchorage Hut, zo'n 15 km. lopen. De track is heel speciaal om te doen, slalommend langs de kust en door bergkammen met continue variërende bush, met steile hellingen en pittige dalingen. Realiseer je dan ook dat je veel birdlife hoort en een kabbelende zee ziet en je loopt die gehele hike alleen maar met een brede glimlach op je gezicht.

Het laatste uur hebben we nog een uitstapje gemaakt naar de Cleopatra Pools. Dit is een soort door de natuur gevormde waterval met onderaan twee bubbelbaden (echt steenkoud water, brrr).

De Westcoast

Na ons overheerlijk bezoekje aan Abel zijn we doorgereden naar de Westcoast, onze eerste stop was nu Westport. Hier wilden wij 'blackwater raften' maar doordat er geen tochten meer beschikbaar waren hebben we deze gedaan in Greymouth. Blackwater raften is een sport die door de Kiwi's is bedacht. Je gaat een ondergrondse rivier opzoeken om daar op een grote autobinnenband op de stroming te floaten.

Grappig is dat je in Nieuw Zeeland altijd een intentieverklaring moet ondertekenen dat je zelf verantwoordelijk blijft voor wat er eventueel gebeurt tijdens zo'n tocht. Want geheel zonder risico's is dat niet.

Met een groepje van 8 mensen ga je in een scubapak, rubber laarzen en handschoenen (we leken wel ninja's!) de grot in (wel eerst een half uur door zwaar blubberige bush klimmen om de grot te bereiken). Onze gids besloot direct onze aanleg voor claustrofobie te testen en derhalve moesten wij door smalle spelonken kruipen. Dit was echt eng en vooral koud (het water gaat door je pak heen).

We moesten door steeds smallere gangetjes en spleten kruipen, het was op een gegeven moment echt wurmen gewoon, soms een ruimte van niet meer dan 30 centimeter. Heb je brede schouders, dan kom je zeker vast te zitten! We kwamen uit in een aantal grote ruimtes. Hier was ook onze rivier. Een wilde rivier was het niet, alleen rustige stroming. Hier konden we op 'floaten op de tube'.

Het mooiste waren de 'glowworms' die licht produceren. Iedereen moest het lampje van zijn helm uitdoen en in het pikdonker genieten van de 'sterrenhemel'. Nogal een avontuur dat je niet snel vergeten.

Na dit float-avontuur zijn we doorgereden naar Hokitika waar veel kunstenaars wonen en logischerwijs veel art te koop is. Deze dag bestond uit retailtherapy en ontspanning in de zon. Het is een schattig dorpje waar je goed inkopen kunt doen voor o.a. je familie en vrienden. De kiwi's zijn hier (en overal) echt super servicegericht.

Zit je met je lonely planet in je camper dan kloppen ze rustig op je raampje met de vraag of ze je mogen helpen. En hetzelfde gebeurt op straat wanneer zij je met de lonely planet zien lopen, dan stoppen ze hun auto naast je en vragen ze weer of ze je kunnen helpen. Goeie gasten die kiwi's.

Frans Josef, ons eerstvolgende bestemming. Een van de discussies onder toeristen in dit gebied gaat over welke gletsjerwalk 'cooler' is om te doen: Frans Josef of Fox Glacier? Frans schijnt volgens de 'kenners' ietsje steiler te zijn. Zogezegd sprak Frans Josef ons meer aan, hoewel Fox zeker niet minder indrukwekkend zal zijn. Frans Josef is een klein skiedorpje bestaande uit motels, bars en wat winkeltjes.

Achter dit dorpje kun je een gletsjerwandeling maken. Onze tocht begon om 9.00 uur. We hebben de 'full day hike' genomen en het was het zeker waard. Let wel, het is zeer pittig (vergelijk het met een hele dag trappen lopen). Met speciale spikes (die je onder je schoenen kon vastbinden), prikstokken en een houweel zijn we de steile berg opgegaan om halverwege de gletsjer in te klimmen.

Dit is een zeer bijzondere plek omdat hier de zee, bush en gletsjer samenkomen. De gletsjer zelf is bizar: ijs zó blauw, immens en in allerlei vormen dat je van de ene verbazing in de andere valt. Deze tocht duurde 7 uur en is loodzwaar. Ook een absolute 'must see'!

Aansluitend na het ijsavontuur zijn we naar Lake Matheson gereden, dit is slechts 15 km van Frans Josef Glacier verwijderd. Hoewel we pap in de benen hadden en dus geen zin hadden in nog een wandeling, was het zonsondergang bij Lake Matheson.

Hier was hier op dat moment zo'n overweldigend mooi uitzicht op de Alpen: een roerloos meer met weerspiegelende besneeuwde
bergtoppen erin en roze wolken daarboven (we zeiden dat Bob Ross zou hyperventileren bij het zien van dit natuurplaatje). Wij deden dat in ieder geval wel! Dus, in schemerlicht hebben we nog een rondje Lake Matehson gewandeld (circa een uur).

Naast het fenomenale uitzicht hoorden we hier ook bijzondere vogelgeluiden. Wij hebben hier vogels gehoord die onophoudelijk van ritme, melodie en tonen wisselden. Nog nooit zoiets gehoord, we hebben zelfs een kwartier naar één staan luisteren. Lake Matheson herbergt zoveel natuurschoon dat je je ter plekke weer energiek voelt. Super! Daarna fantastisch geslapen aan dit meer!

Queenstown

Na Frans Jozef en Lake Matheson zijn we doorgereden naar Queenstown! The town van de 'thrillseeking experiences'! En ook voor je portemonnee, wat is deze stad commercieel zeg! Het lijkt of in dit stadje alle prijzen zijn verdubbeld, het is een ware toeristische industrie. Lang zijn we dan ook niet gebleven, hoewel het ook wel iets gezelligs heeft. We hebben hier maar een activiteit ondernomen: de Shotoverjet!

Dit is een powerboat die over een rivier scheurt met zo'n 80 km. per uur, tussen de smalle canyons door. Ook maakt hij enkele malen een 360 graden spin, wel spectaculair maar na twee keer weet je het wel. Kortom, geinig maar niet superbijzonder, vooral de 'prijs-fun'verhouding is een beetje scheef. We hebben in Queenstown ook een trip naar de Doubtful Sound geregeld waar we die avond direct naar toe zijn gereden.

Dit zou een van de hoogtepunten van onze reis worden en we keken dan ook reikhalzend uit naar deze nieuwe ervaring met de natuur.

Manapouri

De volgende ochtend stond er een bootje klaar in het plaatsje Manapouri, een piepklein gehucht dat je waarschijnlijk niet eens in een atlas vindt. Het is het laatste dorpje in de Westcoast (voor de duidelijkheid, we zitten nu helemaal in het uiterste zuidwesten van Nieuw Zeeland).

De Doubtfull Sound is een fjord (en tevens World Heritage verklaard omdat het zo bijzonder is) wat inhoudt dat diepe berginhammen - die gevormd zijn tijdens de IJstijd - nu door de zee worden omvat. De beboste bergwanden rijzen steil op uit de zee en gaan enkele honderden zo niet duizend meters omhoog. Get the picture? In de Doubtfull Sound is de Tasman Sea. De stilte en ongereptheid die je hier vindt is met niets te vergelijken!

Met een boot kun je hier doorheen varen, zelfs overnachten! Wij hadden mazzel met onze tocht. We bleken die dag de enige twee passagiers te zijn. Heerlijk romantisch met z'n tweeën op een 6-persoons yacht. Op de boot kregen we als lunch vers gevangen kreeft met een frisse salade.

Na de lunch zijn we gaan vissen (op een diepte van 100 meter, duurt even voordat je je aas hebt opgehaald, oh wat vervelend!). We vingen de ene vis na de ander, echt lachen. Ook hebben we hier pinguins gezien en zeehonden. Met een ondergaand zonnetje en een wijntje in de hand hebben we deze avond afgesloten.

De volgende ochtend zijn we om 6.30 uur opgestaan om de zonsopgang mee te maken (het water is dan overal een spiegel). Een betere plek om dán naar de hand van je vriendin te vragen, is er niet! Zei ze nog 'ja' ook, lucky me! Op onze terugreis zijn we uitgezwaaid door een aantal 'bottlenose' dolfijnen, die wat sprongen maakten voor en achter onze boot........onze dag kon niet meer stuk!

Te Anau

We zijn vanuit Manapouri 20 kilometer teruggereden richting het noorden en hebben onze camper geparkeerd in Te Anau om vanuit daar een gedeelte van de Kepler Track te lopen. Dit is een 60 km lange walk, maar wij hebben besloten het stukje van Rainbow Reach naar Motaray Hut te lopen (circa 4 uur). Deze wandeling was erg mooi, weer heel anders dan de vorige. We liepen hier door fantastisch mooie bossen, door moerassen en langs hele mooie stranden.

Doordat hier tussen de 5 en 20 meter regen (!) per jaar valt (de Westcoast wordt ook niet voor niets de Wetcoast genoemd) groeit er heel veel mos op de stammen van bomen, wat het bos weer een sprookjesachtig gezicht geeft. We zijn zelfs even in slaap gevallen op het strand van Lake Manapouri, maar helaas (of juist gelukkig) hebben de sandfly's ons wakker gemaakt voordat we konden verbranden. Deze wandeling is zeer de moeite waard.

Mount Cook

Hierna wilden we graag de hoogste berg van Nieuw Zeeland zien, namelijk Mount Cook (3,7 km.). Deze 'cloud piercer', zoals hij door de Maori wordt genoemd, is slechts via één weg te bereiken. Realiseer je dat in Mount Cook Village geen supermarkt en ook geen pinautomaat aanwezig zijn.

Gelukkig hadden we genoeg voorraad in onze camper en bij het Information Center nog wat maaltijdbars gescoord voor de nieuwste wandelingen, te weten de Kea Point Track en de Hooker Valley Track. De eerste duurde 3 uur en heeft ons een zeer mooie vergezichten gegeven over de verschillende besneeuwde bergtoppen van het park. Je hoort ook regelmatig grommende geluiden door de vallende brokken ijs van de gletsjers. Heel indrukwekkend, ook wel griezelig.

De volgende ochtend zijn we de tweede wandeling gaan maken: de Hooker Valley Track (hoe kom je op zo'n naam trouwens?). Deze tocht duurde 4 uur en eindigde uiteindelijk bij Lake Hooker die bij Mount Cook ligt. Hierin lagen grote brokken ijs in het melkgroene smeltwater. Na deze twee wandelingen zijn we naar Hamner Spings Resort gereden! Wat een idyllisch stadje. En het resort is een regelrechte aanbeveling voor alle pijnlijke voeten. We hadden nu een welverdiende rustdag die bestond uit privé spa, zwembaden, hot pools, zwavel pools, rock pools, ligbedden en zon aanbidden.

Kaikoura

De laatste dagen kwamen nu echt dichterbij. We wilden heel graag nog walvissen in Kaikoura zien. Dus daar heen gecrosst en de volgende ochtend om 7.15 uur gingen we te samen met enkele tientallen anderen op een powerboat die ons tientallen mijlen ver zou brengen. Dat hier walvissen zijn komt omdat in Kaikoura een unieke canyon loopt van 2 km. diepte. Wij werden door het personeel uitvoerig gewezen op de papieren zakjes voor de zeezieken onder ons. Nou, dat was te merken.

De golven op open zee waren immens hoog en met 50 km. per uur is het zeegeweld aanzienlijk. Voor ons had het echter een uitwerking op de lachspieren, de helft van de passagiers zocht helaas hun toevlucht in de papieren kotszakjes ... je moet wat over hebben voor een walvis, toch? Het geluk zat ons niet mee, geen walvis te bekennen. Echt jammer, ze hebben ze getracht te vinden met speciale geluidssensoren maar dat leverde niets op. We kregen naderhand wel 80% van ons geld terug. De andere boot met passagiers (er ging nog een tweede die ochtend) heeft er wel vijf gezien. Ja, can't have it all.

Christchurch

Christchurch, onze eindbestemming in Nieuw Zeeland. Christchurch heeft een heel andere sfeer dan Auckland. Wij vonden het gezelliger, veel restaurants en cafeetjes. Hier hebben we twee dagen heerlijk rondgehangen. Er rijdt een grappige 'circle tram' waarmee je de stad goed kan ontdekken. Er is ook een 'artmarket' nabij het centrum waar het goed vertoeven is. Op 29 oktober zijn we vanuit Christchurch weer naar NL gevlogen.

Naast al het natuurschoon zijn onze indrukken van de kiwi's heel positief. Echt superrelaxed volk. Zij begroeten je altijd, waar en wanneer dan ook. Het is heel aanstekelijk zoveel vriendelijkheid, je raakt er gauw aan gewend. We kunnen dit zeker gebruiken in Nederland, die kiwi's zijn een voorbeeld voor de rest van de wereld: zeer toegankelijk, altijd tijd voor je en ook nog oprecht geïnteresseerd.

Opzienbarende cultuurverschillen zijn er ook. Zo moet je hier 25 jaar zijn om alcohol te bestellen dan wel te kopen, mag je hier op je 17e al in een auto rijden, is het toegestaan om mobiel te telefoneren in je auto, krijg je in de supermarkt de boodschappen altijd in tientallen plastic zakjes mee, is het verplicht een helm te dragen als je fietst en worden de verkoopprijzen op feestdagen overal met 15% verhoogd.

Samenvattend was dit een wereldreis! We hopen een impressie te hebben gegeven wat het land te bieden heeft, met name aan natuur en avontuur. Het is lang niet alles wat we hebben gezien en gedaan, maar dat spreekt voor zich. In vier weken het Noorder- en Zuidereiland bekijken is wel pittig. Het is te doen maar het reistempo ligt vrij hoog. Op basis van onze ervaring raden we eigenlijk aan om minimaal 6 of zelfs 8 weken te gaan (als je het kunt veroorloven). Het 'campervannen' is ons zeer bevallen, je bent flexibel en verliest geen tijd aan het vinden van de volgende overnachtingsplek.

Reizen in het voorjaar heeft als voordeel dat alles nog betrekkelijk rustig is (vanaf december wordt het echt druk), alles is goedkoper dan het hoogseizoen en de flora en fauna staat goed in de bloei. In het hoogseizoen is het handig als je over een mobiele telefoon beschikt want vooruitboeken is voor alles noodzakelijk, zeker voor de camperparcs en de populaire activiteiten. Het is ook wat warmer, waardoor de kans op gesloten activiteiten klein is. Wel heb je meer last van de sandfly's. Maar dat zal de pret niet drukken. Enjoy New Zealand!