7000 kilometer door Nieuw-Zeeland

Mijn laatste mail eindigde met mijn begin in Nieuw Zeeland. Inmiddels reis ik al weer een maand hier rond. Ongelooflijk!!! De tijd gaat ECHT supersnel! Ik kan me nog het me nog levendig voor de geest halen dat ik met mijn (veel te zware!!) tas op Schiphol stond. Aan de andere kant als ik me bedenk wat ik in de tussentijd al allemaal gedaan, gezien en vooral geleerd heb, dan lijkt het ook al wel weer een behoorlijke tijd geleden.

Maar nu ligt mijn terugkomst als weer dichterbij dan dat ik in totaal weg ben. Nu nog slechts zo'n 4 weken en ik kom met mijn (nog steeds veel te zware) tas weer op Schiphol aan. Maar daar denken we nog maar eventjes niet aan... ik geniet nog even van waar ik ben... het schitterende Nieuw Zeeland. Wat heb ik allemaal gedaan hier en wat is die 7000 k's???

10 maart landde ik in Auckland. Ik reisde die dag vanuit Melbourne met Gary, de andere "chauffeur" uit het hostel. Het was eigenlijk heel grappig; we vertrokken een half uurtje na elkaar. Mijn vliegtuig had nog wat problemen en dus taxieden de vliegtuigen precies achter elkaar aan. Zo ook in Auckland; we stonden bijna achter elkaar bij "customs"... Wel leuk als je dan ook weer een bekende hebt waar mee je een beetje kunt optrekken.

In Auckland stond Greetje me ook al op te wachten; echt leuk! Een mini welkomstcomité! hihi... We reizen de komende weken met zijn tweeën door Nieuw Zeeland. Met zijn drieën checkten we in in hetzelfde hostel voor een paar daagjes Auckland en voor het regelen van een vervoermiddel door Nieuw Zeeland.

Gary heeft in Australië voor Oz Experience gewerkt en daarmee zijn Kiwi Experience Ticket gekregen (=een bus maatschappij die heel Nieuw Zeeland doorkruist). Greetje en ik kozen na lang tobben (kopen/huren/auto/camper) voor zekerheid; een auto huren. We kregen een mooie deal en die zaterdag gingen we op pad in onze "Hyundai Lanos"; als je een beetje fantasie hebt, lijkt ie een beetje op de kiwi; een bedreigde vogel hier in Nieuw Zeeland...

Je zou denken dat dit de hoofdstad is van Nieuw Zeeland, maar neen, ook dat hebben ze aan deze kant van de wereld verschoven na kweet niet hoeveel strijd; Christchurch of Auckland?? Dan maar ertussen in...

De eerste keus is om naar het Noorden te rijden; we willen heel graag de punt zien en naar de meest noordelijke kaap van Nieuw Zeeland; Cape Reinga. Zo gezegd zo gedaan. De bedoeling was langs de westkust omhoog en langs de oostkust naar beneden, maar we misten NET dat ene kleine bordje en dus is het andersom gegaan... maakt niet uit... Zo meteen buiten de stad vielen meteen onze monden open; WOUW!!!!

Wat is Nieuw Zeeland gaaf!!! En dat is niet meer opgehouden eigenlijk. Serieus; na 2 dagen hadden we al zo'n geweldig gevoel en schitterende uitzichten; zo mega groen, mooi en schitterend, er zijn niet genoeg mooie bijvoeglijke naamwoorden om het uit te drukken! En het blijft maar mooi!

We zijn langs de Bay of Islands omhoog gereden en door Russell gekomen; ook een oude hoofdstad van NZ... ze blijven maar veranderen hier! En toen de punt in; en op naar Cape Reinga. Daar komen de Southern Ocean en de Tasman Sea bij elkaar en dat kun je Letterlijk ZIEN: 2 stromingen botsen daar loodrecht op elkaar. Waanzinnig!

Volgens Maori geloof gaan daar de "spirits" van de overledenen heen nadat het lichaam gestorven is, om naar de wereld hierna te gaan. Een heel mooi geloof en een schitterende plek. We kwamen na 20 km grindweg (de langste 20 km ooit!) net na de zonsondergang op de heuvel aan. En wat een schitterend uitzicht; alles lag in een paarsachtige sfeer verhuld en het was gewoon SCHITTEREND; ik heb er geen woorden voor, maar naar mijn gevoel is dit een van de allermooiste plekken op aarde....

De volgende dag rijden we weer verder naar beneden; langs (niet over) 90 mile beach; en de komende dagen verder langs de westkust weer richting Auckland. Dat laten we rechts liggen en we rijden door naar Rotorua; een dorpje waar het overal stinkt naar zwavel (hele vieze windjes!!!) en waar de stoom ongeveer overal uit de grond komt. Daar zijn we naar een park geweest waar de modderpoelen koken door de vulkanische activiteit onder het aardoppervlak. En de volgende dag naar een "cultureel centrum", daar wordt van alles uitgelegd over de Maori cultuur en daar is ook Maori Village.

We werden door het hele "gebied" rondgeleid, waaronder langs de bekende ACTIEVE geiser Pohuto die volop aan het 'spuiten' was; echt een gaaf gezicht dat water en die hete stoom om hoog te zien worden gespoten!

Rond het middag uur, gaan we richting het dorp en wordt er een ritueel ;laten zien. Zoals het er aan toe ging in vroegere tijden: 2 stammen; de Maori's en een andere; bijvoorbeeld een groep blanke bezoekers aan Nieuw Zeeland komen elkaar tegen op Maori gebied. De Maori's vragen in hun taal de vreemden een teken van vrede te accepteren (een takje). De vreemden doen dit door naar het takje toe te lopen en het op te pakken. Ze moeten de "chief" van de Maori's wel aan blijven kijken; dat is een teken van respect en niet lachen.

Wij stonden daar ook met een hele grote groep toeristen en een van ons werd aangewezen als "chief" van onze groep. In ons geval een 1.95 lange (leuke) Duitse jongen. Hij moest een beetje lachen, maar gelukkig werden we geaccepteerd en mochten we het Maori huis binnen; dat was echt een gaaf gezicht; een heel mooi huis vanbinnen met allerlei houtsnijwerk als versieringen aan de muren.

Alles in deze huizen symboliseert de geesten van de voorvaderen of goden. Dan werden we officieel welkom geheten en worden we getrakteerd op een kijkje in de Maori cultuur: dat was toch wel een superspektakel, en gezellig!!! Er werd muziek gespeelt, gedanst, gezongen, allerlei rekwisieten kwamen er aan te pas; zoals bepaalde stokjes. Hier kan mee gevochten worden, maar in de liederen en de muziek wordt er mee gegooid als oefening voor de coordinatie; erg leuk om te zien en het vergt inderdaad een hoop oefening en een boel concentratie.

Dit was wel echt een van de leukste en gezelligste cultuurkennismakingen die ik heb meegemaakt! Aan het einde werd ook de Haka gedaan. Dit is een dansritueel: de uitdaging aan de vijand, of eigenlijk in eerste instantie gebruikt indruk op de vijand te maken en hem daarmee weg te jagen.

Dit kennen jullie allemaal wel uit de reclame van ik dacht even Apeldoorn bellen; 2 rugby groepen tegenover elkaar; de Nieuw Zeelanders (het rugbyteam heet trouwens All Blacks; onder andere vanwege de zwarte kleding) doen de Haka en de Schotten tillen vervolgens hun rokken op!! Ja, echt een hele gave dag.

We nemen ook nog een kijkje in een van de houtsnijscholen van Nieuw Zeeland; ook in dit centrum gevestigd. Er worden per jaar maar 4 leerlingen aangenomen, dus je bent erg uitverkoren als je naar deze school mag. Volgens oude tradities en methodes wordt hier gewerkt aan verschillende kunstwerken.

Daarna richting de oostkust. Daar heb ik denk ik "the most bizar night of my life" meegemaakt... We hebben toch een gekke avond gehad, joh. We waren van Rotorua onderweg naar de oostkust. We reden nog een heel eind door naar Tokomaru Bay. het was al donker, maar het regende en er was toch niets te zien. we wilden daarom het hostel daar bereiken, zodat we de volgende dag al een stuk verder zouden zijn

Het was pikken donker en ineens zag ik een koe opdoemen voor mijn lichten. Allemachtig!!!!! Vol in de ankers en al toeterend probeerden we de koe de berm in te loodsen... Helemaal verdwaasd ging ie aan de kant... zo... dat was best schrikken, joh! Nog niet bij gekomen van de schok, doemt er drie bochten verder een zwarte gedaante op; nog een koe!!! AAAHHHHH!!!!

Wie laat die dingen hier lopen??? Nou ja; met 48.000.000 schapen, zullen er ook wel aardig wat koeien in het land aanwezig zijn, dus ja.... Die lopen ook wel eens los! Wat een gedoe. We kunnen er wel om lachen, maar de sensoren voor loslopend vee worden aangescherpt...

Om de avond (en het was nog maar 20.15u) nog bizarder te maken, doemen er in het donker 2 zwabberende achterlichten op... Al slingerend over de weg rijdt er zo'n truck met laadbak wijd zwaaiend en remmend over de weg. Supergevaarlijk en het is meteen al duidelijk dat er dus iemand IETS te veel kiwi likeur achterover geslingerd heeft! Het is echt onverantwoordelijk!!

Wij rijden er gelukkig achter, maar je zal 't tegemoet rijden, zeg! Het gaat zo maar af en toe Maar NET goed en we kunnen het niet langer aan zien en beginnen te toeteren. De man (?) heeft dan toch maar door dat het niet te doen is en laat ons er langs door even te stoppen. Om daarna gewoon weer verder te gaan.

De komende kilometers volgen er wat bochten die zelfs in nuchtere toestand best heel wat concentratie vergen, en ik vraag me af hoe die man in godsnaam thuis komt... maar goed; voor ons is het gevaar geweken en proberen wat meer "pas" te maken om nog Tokomaru Bay te bereiken.

We zijn nog niet van de beduusdheid bekomen; wie rijdt er nu zo ontzettend onverantwoordelijk rond? Dan we zien in de verte Groot licht opkomen. Ik dim mijn groot licht, want niets is irritanter dan die grote schijnwerpers in je gezicht zo in het donker.

Dan zien we dat de lichten afbuigen en verdwijnen. Hij moet een weg ingeslagen zijn. Dan passeren we het stuk waar de auto ingegaan MOET zijn, maar er is NIETS ... geen weg, geen bandensporen, geen stuk ruimte in het grote veld met gewas... helemaal niets en geen elkel teken van de auto...

Nu begint het allemaal wel HEEEEEL bizar te worden... dit kan echt niet en ik begin zo inmiddels te bedenken dat ik in een Chris Carter productie (X-Files) terecht ben gekomen. OOk Greetje vindt het maar heeeeel raaar en we geven even wat extra gas.

De rillingen bekruipen me... het klinkt misschien gek, maar ondanks dat we zo'n dikke 70 km/u gaan (met al die bochten kun je niet veel harder) doen we toch maar even de deuren op slot... je weet tenslotte maar nooit. ECHT heel raar!!! <zucht> Goed... dat kon er ook nog wel bij.

Het is eigenlijk gekkenwerk om zo in het donker nog door te reizen, vinden we, want het voelt toch allemaal wat raar. We kijken onderweg nog naar hostels, maar dat is allemaal net van de weg af, in een donker straatje of het hostel ziet er niet te vertrouwen uit... zo lang we niets betrouwbaars kunnen vinden rijden we maar door...

Dan zo'n anderhalf uur later komen we aan in Tokomaru Bay. We hebben de 2 hostels al daar geprobeerd te bellen, maar we kregen voicemail. Nou, ja. Dat kan; even niet aanwezig, of ingesprek, maar met een voorgevoel in mijn buik dat het ook wel eens gesloten zou kunnen zijn, rijden we het dorpje binnen rond een uur of 10. En ja hoor; beide hostels zijn volledig in duisternis gehuld.

We bellen bij de buren aan en ze zegt dat het hostel naar andere eigenaren is gegaan. Maar die komen over een paar weken pas. Ze belt een jongen die op het huis past en die laat ons binnen. We kunnen dus gewoon in het huis slapen. Het is nog steeds in bewoonbare staat; het is net of iemand de dag ervoor gewoon is weggegaan, alles is er nog en er hangen ook nog handdoeken in de douche...

Weer al zo iets vreemds... we zijn nu in een soort spookstadje, in the middle of the dark, een beetje spooky en dan al die rare dingen eerder op de avond, maken het gevoel van "op je gemak zin" er niet echt makkelijk op! Maar goed; alle ramen proberen te vergrendelen, alle deuren op slot, even een boterhammetje gegeten (want dat hadden we nog niet gedaan)en na een paar bladzijdes lezen in mijn nieuwe boek (the Da Vinci Code-> Is echt een superboek; echt zeker weten een aanrader!!!) val ik eigenlijk supermoe in slaap.

In het midden van de nacht worden we om de een of andere nog steeds onverklaarbare reden (en wat we nog steeds heel bizar vinden) op het zelfde moment wakker. Er is niets aan de hand, maar toch... en we draaien ons weer om en slapen weer verder. Zo rond 8.30u word ik weer wakker; lekker geslapen, maar met een gek gevoel kruip ik mijn slaapzak uit. waar ben ik eigenlijk? Het huis kijkt bijna direct uit over de zee; een schitterende baai aan de oostkust van het noordeiland van Nieuw Zeeland. Heel rustig en geen gevaar te bekennen....

Het is nog steeds moeilijk te bevatten hoe eng de wereld 's nachts kan lijken en hoe vreedzaam en onschuldig alles lijkt als alles achter de rug lijkt te zijn. We hebben het er vandaag nog over gehad natuurlijk en het blijft allemaal een beetje bizar, maar we zijn er nog, er is niets engs gebeurd en we hebben vandaag perfect weer gehad en we hebben heerlijk van de rest van de kust kunnen genieten; het is hier echt schitterend. Alleen even uitkijken voor koeien!!!

Die dag belanden in Napier, wat wel een mooi, maar niet een heel erg bijzonder stadje is en dus rijden we door naar Lake Taupo.. Lake Taupo is een meer dat lang geleden ontstaan is door een vulkaanuitbarsting; 24 kubieke kilometer aan puin en as explodeerde uit de vulkaan en er ontstond een meer.

Verhalen uit Romeinse geschiedenis melden een stofwolk boven Rome en in China werd de lucht roodgekleurd... Behoorlijk heftig dus. Nu is het een supermooi meer van 8 bij 13 km ; aan de zuidoever prijken 3 toppen van vulkanen. Daartussendoor loopt de Tongariro Crossing; een 17km lange wandelroute die voor morgen op ons ligt te wachten.

Vandaag gaan we eerst met de "Barbary" mee; de kleine zeilboot neemt ons mee over het meer en we zeilen langs de Maori Carvings die verderop in de rotsen zijn uitgehakt. De kapitein maakt steeds grapjes dat ze helemaaaaal niet oud zijn, maar of dat zo is weet ik eigenlijk niet precies; daar was niemand echt heel duidelijk in. Die toeristenatractie willen ze natuurlijk ook niet kwijt...

Het begint in Nieuw Zeeland al weer behoorlijk fris te worden en het is maar goed dat ik mijn lekkere warme fleece trui bij me heb, want eenmaal uit de zon en in de schaduw van de zeilen begint het kippenvel me langzaam te bekruipen, maar de kapitein weet met zijn humor en de hele vieze, veel te waterige lauwe chocomelk ons een beetje op temperatuur te houden en we zeilen zo'n 3 uur. Eenmaal onze landbenen weer terug rijden we naar Turangi; onze uitvalsbasis voor de wandeling van morgen.

De volgende morgen worden we al vroeg wakker; alles is prima geregeld in het hostel; het vervoer naar de vertrekplaats, ze hebben het weerbericht nagekeken, als het slecht is gaan we niet, maar de weersverwachtingen zien er goed uit en met een windverwachting van zo'n kleine 40 km/u is het heerlijk te doen. We gaan dus op pad. Ook de namen en een beschrijving van jezelf worden geregistreerd. Als je je niet meldt voor de laatste bus wordt er naar je gezocht. Een prima organisatie dus.

De walk kan beginnen! De vulkanen liggen er mooi bij zo in het prille ochtendlicht en de lucht is fris. Een prima dag! Het enige jammere is dat heel veel mensen deze walk doen en je bijna in een lange sliert mensen loopt. Greetje en ik hebben afgesproken in ons eigen tempo te lopen; zij loopt veel vaker met haar ouders in de bergen in Frankrijk en is dus veel sneller dan ik.

Ik ben natuurlijk ook een foto en video verslaafde, dus dat neemt ook al behoorlijk wat tijd extra in beslag. We hebben eigenlijk alle 2 niet echt veel last van die zwerm mensen, want Greetje loopt inmiddels zo ongeveer vooraan, en ik, jullie voelen uhm aankomen; natuurlijk achteraan...

Ik gebruik ook nog wat tijd om goed om me heen te kijken of ik wat herken; dit is namelijk een "Lord of the Rings" setting; gebruikt voor Mordor. Zoals ons al regelmatig is opgevallen is Nieuw Zeeland ECHT inderdaad EEN groot Lord of the Rings land. En zo ook hier.

Het eerste stuk gaat prima; lekker vlak en mooi; veel te zien. Dan, na een waterval (ook gebruikt in LOTR) en een plaspauze begint het meest zware stuk van de loop; de klim. in een vrij korte afstand klim je relatief snel omhoog; naar mijn gevoel bijna vertikaal!!! Inmiddels loopt iedereen bij elke mogelijkheid me voorbij en beland ik bij de 55+ers ...

Wel gezellig hoor, maar het drukt me wel even met mijn neus op de conditiefeiten... Nu weet ik ook wel weer waarom ik ZWOM en niet KLOM!!! Pfffff... na een veel langere tijd dan iedereen kom ik uiteindelijk ook boven. En ik ben nog niet eens op de helft.

En dan te bedenken dat ik net voorbij ben GEREND!!! Vandaag is namelijk ook precies de dag van de Tongariro CLASSIC. Een race; een soort triathlon: de berg over RENNEN, dan fietsen en als laatste kanoen. Even onthouden: het record de berg over rennen staat op 1 uur en 45 minuten!! (FREAK!) Inmiddels moet ik na 2 liter water alweer naar de wc en de meneer boven aan verblijd me met het heugelijke feit dat het nog dik 2,5 uur lopen is!!! AAAARCH!!!

Maar na de klim komt even een vlak stuk; ik loop over een van de kraters van de vulkaan en passeer de Centrale krater. Dan begint het ook wat meer te waaien (vele meer dan 40 km/u!!!) en er komt weer een kleine (alles bij die van daarnet vergeleken is klein!) klim.

Helaas loop ik nu met mijn hoofd letterlijk in de wolken. De wolken trekken met een soort slurpeffect om de bergen heen en helaas, eenmaal op de top, kan ik nix zien; slechts flarden door de wolken heen... Erg jammer, want het moet een geweldig uitzicht zijn!

Het enige waar ik me zorgen om maak is dat ik niet wegwaai en het niet nog kouder krijg. (En of ik een grote rots kan vinden, want die WC is nog wel ERG ver weg!)
Maar dan even later, na een stevige afdaling door mul vulkaangruis openen de wolken zich en verschijnen er 3 blauwe meren. The Emerald Lakes. Een mooie gelegenheid even mijn "bammetjes" op te eten... De wolken trekken zo af en toe ietsje meer op en nu kan ik ook nog een stuk van de red crater zien met zwavelrook eruit...

Naast me gaat er een Frans man zitte lunchen; hij begroet me met een "Allo Allo" accent en ik moet moeite doen niet te lachen als ik zie dat hij een blauw-wit geruiten shirtje aan heeft... Dan haalt hij uit zijn rugzak een stuk stokbrood en brie; en gaat daar lekker op zijn gemakje van zitten smikkelen; hihi... nog een alpino pet en het hele plaatje is compleet... haha...

Tijd om weer te gaan... nog een vlak stuk en een stukje klimmen en dan is het "downhill" after that! De klim is over allemaal losse stenen, maar wordt beloond met een schitterend uitzicht over the blue lake; een schitterend meer (blauw!) dat inmiddels wat meer uit de wind en lekker in het zonnetje de moede wandelaar verwelkomt. Dan kun je ook weer uitkijken terug over Lake Taupo.

En van deze kant ziet het er heel anders uit. De hut is al in zicht, maar het is nog een behoorlijke afdaling (natuurlijk met omweg) voordat ik de hut bereik. De laatste stop voordat ik weer terugkom bij de parkeerplaatst waar de bus ons op komt halen. Het lijkt een stuk makkelijker om af te dalen, maar ook dat vergt nog heeel wat energie!!! En vraagt best wel wat van je knieen (en die van mij zijn niet zo jofel!)Dus ook de afdaling is best zwaar...

Na een kleine rust en chocolade pauze bij de hut loop ik nog 2 en een half uur naar beneden. Een maal in de bossen lijkt het of het parkeerterrein zich om elke hoek zal openbaren, maar het duurt maar en het duurt maar en langzaam doet alles zeer... och och waar ben ik aan begonnen!!! Dan.... eindelijk.... openen de bosjes zich en .... I'm out of the woods... Eerst dacht ik nog dat ik misschien de bus zou mislopen, maar iedereen zit nog te wachten en ik plof neer op een stukje gras...

HOLY CARKEYS, BATMAN! Dat was een behoorlijke wandeling. 8 en een half uur heb ik er over gedaan met in totaal een uurtje pauze... Greetje daarentegen heeft de vroege bus genomen, en heeft nog af en toe op me gewacht... Zij heeft er 6 en een half uur over gedaan met 2 uur pauze...

Conclusie: ik ben 26, maar met een klim/wandelconditie van een 65jarige!!! Maar eenmaal teruggestrompeld naar het hostel, en kramp overal was het wel een geweldige ervaring en zeker weten de spierpijn waard!!! Daar zitten zeker een paar mooie vergrotinkjes tussen!!! Schitterend en na een avondje lekker ronddobberen in de thermale baden ben ik die spierpijn ook weer zo vergeten. Het was een geweldige ervaring!!!

Vanuit Turangi rijden we 2 dagen later naar Wellington. Daar nemen we namelijk de boot naar het Zuidereiland. In Wellington zijn we op zoek gegaan naar het Theater waar Lord of the Rings in Premiere is gegaan en.... gevonden!!! Natuurlijk het derde deel daar gekeken; Greetje had speciaal gewacht met kijken voor hier in Wellington, ik had 'm met Kerst in Broome gezien, maar kon de verleiding niet weerstaan 'm ook te gaan zien het "eigen" LOTR theater.

Het hele theater is (of in ieder geval de grote zaal en de toiletten) is verbouwd voor de film. Als je binnenkomt is het een geweldige zaal; groots en majestueus. de eerste 5 rijen zijn leren fauteuils, daarna zijn de stoelen nog even ruim, maar van een fluweelachtige stof. Elke stoel heeft (of had; ze zijn blijkbaar populair) een eigen naambordje met wie waar zat. Natuurlijk hebben we even in de hobbit stoelen gezeten en in de zetel van Gandalf...

De film was natuurlijk NOG veel mooier dan de eerste keer... (geintje!!!) Verder is Wellington niet echt een leuke stad, we hebben wat rondgewandeld en de volgende dag naar het Te Papa museum geweest; een van de bekendste musea in Nieuw Zeeland.

Het heeft verschillende onderwerpen, waaronder een hele expositie over de geschiedenis (geologisch en cultureel) van Nieuw Zeeland; super interessant en lekker interactief... (zo hebben we een aardbeving meegemaakt in een nagebouwd huisje en konden we zelf heel hard op een plaat springen om zogezegd een aardbeving te veroorzaken... en hebben we de aerodynamica gevoelt van de vleugels van een vogel en een vliegtuig...)

Die middag varen we met de boot naar Picton op het Zuidereiland. De zeereis gaat goed en de eerste indrukken van het zuidereiland zijn subliem; we varen namelijk door de Marlborough Sounds; Dat is wederom (ik kan het woord niet vaak genoeg zeggen) SCHITTEREND!!!! Sounds is een ander woord voor Fjorden en we worden hier omgeven ermee.

Weelderige grasvlaktes tegen de bergen en fjorden en groen overal.. liggen stil en gewoon mooi te zijn terwijl elke dag de archeloze en onwetende toerist weer verrast wordt door haar aanblik... Eenmaal aan de overkant en een beetje wennend aan weer zo'n schitterende omgeving kiezen we tegen de klok in het eiland rond te reizen; eerst de westkust af, dan onderlangs en weer omhoog... We nemen de Queen Charlotte scenic route (om de 50 meter een bocht, maar mega gave uitzichten over de Marlborough Sounds!!!

Maar voordat we de kust naar beneden reizen rijden we eerst naar Abel Tasman National Park en rijden helemaal richting Farewell Spit. Rechts daarvan is een van de mooiste stranden van Nieuw Zeeland. Daar banjeren we door de duinen en laten we even de wind heerlijk door de haren waaien... Om vervolgens onze weg naar beneden te maken; onderweg rijden we constant door mooie land-schappen en na elke bocht is het weer anders; het is absoluut niet erg om in de auto te zitten, want we zien suuuuperveel.

Verder naar beneden komen we aan bij Franz Josef Gletsjer. Deze Gletsjer is een van de snelste. Hij "groeit" elke dag zo'n anderhalve tot 3 meter! Dat komt door de sneeuw; die valt op de bergen boven aan en zorgen voor aanwas; onderaan smelt het wat, maar nu is de groei dus groter dan de afbraak en dus groeit deze gletsj.

Daar merk je niet veel van hoor; WE hebben namelijk een "Gletsjerwalk" gedaan; een hele dag (onder begeleiding van een gids) door kloven, spleten, ijsplakaten en sneeuw lopen; schitterend!!! Het is niet zo dat als je je handschoenen laat liggen dat ze naar je toekomen... Je krijgt speciale schoenen aan en na een wandeling van een dikke 2 km naar de voet van de gletsjer trek je de stijgijzers aan (soort van die beginners schaatsen met ipv glij ijzers, "anti-glij-ijzers"...)

De dag dat we aankwamen regende het waanzinnig. We zagen de hele walk al in het water vallen, maar net vandaag was het de eerste mooie dag die ze in de laatste 4 maanden hadden gehad!!! Wat een mazzel!!! Ook deze dag behoort zeker weer in de top 5... (misschien moet ik daar maar een top 10 van maken, want er zijn ALLEEN maar gave dingen!!!)

We vervolgen onze reis richting het zuiden. We nemen een kijkje bij de Pancake Rocks; rotsen aan zee die door erosie en door de wind zo uitgesleten zijn dat het net opgestapelde pannenkoeken lijken... Dan maken we een kleine afwijking naar het westen; Arthurs Pass. We gaan kijken of we een wandeling hier kunnen maken; het schijnt hier SUPER te zijn... (of in ieder geval Greetje; ik denk nog heeeel even na). Maar het regent te erg en dan is er echt nix aan.

Het ziet er ook niet naar uit dat het opklaart de volgende dagen, dus we besluiten verder te gaan naar het zuiden en later, op de weg naar boven terug van de andere kant de pass nog eens in te gaan en te kijken of het dan te doen is...

We reizen dus wederom verder naar het zuiden... Queenstown. Van de zomer heb ik al een skydive gedaan en het lijkt me veel gaver 3300 meter te zijn gevallen, dan aan een bungy koord 134 meter te vallen, dus dat skip ik... maar ik ga wel raften!!! Het raften was echt supergaaf! Ik had het eigenlijk nog een pietsie spannender verwacht, maar het was wel al spannend met al die stroomversnellingen.

En ik ben er een keer uitgevallen... In een bocht lag al een andere boot te wachten (bleek niet de bedoeling te zijn) en dus moesten we ietsjes anders door de bocht. Toen kantelde de boot zo, dat iedereen er aan mijn kant bijna uitlag en ik een dikke vrouw op me af zag komen. Dan kan je 2 dingen doen; proberen te blijven zitten en die vrouw bovenop je krijgen; er als nog uitvallen en je hoofd stoten tegen een steen (AUW!!!) of je laten vallen; er bij een andere boot uitkomen en weer verdergaan... instinctief koos ik voor het laatste.

Het meisje van de andere boot zei dat ik er bang uitzag... Nou, zo voelde ik me helemaal niet; alleen heerste er meteen paniek onder de gidsen en een boel gescheld naar elkaar: verwarring voor mij; waar moet ik nu heen zwemmen? Hallo, ik ben hier.... kan iemand even mijn peddel vastpakken en me intrekken??? Toen botste mijn boot nog even tegen me op, dus zat ik klem tussen 2 rubberboten... een zootje dus, maar ik ben er nog... Ben blij dat ik in dit soort sitauties mezelf goed kalm kan houden!!!

Wat wel een beetje eng was; een man uit Perth is 3 weken geleden overleden bij dezelfde rafttocht. Hij viel uit de boot, en nu komt het; 10 meter voorbij waar ik uit de boot viel!!! Hij heeft een stuk naar beneden moeten zwemmen en kreeg een hartaanval en is overleden... De man was wel 67 en dus misschien niet zo bestand tegen de spanning, maar het is wel een beetje vaag... en ze hadden dus extra goed op moeten letten in die "rapid" (is stroomversnelling), zodat er niets fout kon gaan.... onze gids was erg boos en ging meteen een evaluatie opzetten... Zo hoort het!

In Nieuw Zeeland was het van die man niet bekend, maar een vrouw met wie ik in de bus en boot zat (die dikke) vertelde het me; die kwam namelijk ook uit Perth en had het daar in de krant gelezen... Erg he?! Nou ja, ik kan gelukkig goed zwemmen, mezelf redden en kalm blijven, dus niets aan de hand...

We zijn natuurlijk nog wel even bij het bungyjumpen gaan kijken; nou, dat viel best tegen zeg; het ziet er eigenlijk helemaal niet spannend uit; parachute springen is een stuk spannender! Ik heb er nog heel even over getwijfeld, maar de prijzen hielden me tegen: ik ga geen $135 betalen om te springen en 2 keer te elastieken en dan in een bootje opgepikt te worden. Ik heb een paar springers op video, maar echt; ik had het spannender voorgesteld en enger...

Maar iedereen die je spreekt zegt dat parachutespringen veeeeeel gaver is, en dat heb ik lekker al gedaan... dus als ik nog eens iets ga doen, dan wordt het sowieso nog eens uit een vliegtuigspringen.... Deze keer niet, maar Greetje heeft in Nieuw Zeeland wel haar eerste Sky Dive gedaan... Ook zij was helemaal enthousiast en vond het een SUPER ervaring!!!

Daarna zijn we ook verder gereden naar Te Anau; daar zijn we nu. Onderweg (via een omweg; richting Glenorchy en of route naar "paradise" zijn we door waarschijnlijk het mooiste gedeelte van het Zuidereiland gekomen; waanzinnig was dat; we hebben de auto even omgedoopt tot four wheel drive (hij heeft immers ook 4 wielen toch?).

\We moesten over een smalle gravelweg tussen weilanden door waar de koeien gewoon aan de weg graasden. Aan weerskanten werden we omringd door weidse weilanden, een meer en daarna bergen; schitterend. We gingen door een bos en daarna kwamen de beekjes die we over moesten steken; ook hier heb ik weer een ander soort rij ervaring opgedaan!!! Tjonge; je maakt hier wat mee; zo word je goed klaargestoomd, hoor!!! Ik kom er geloof ik wel!!! En al die landschappen komen voor in Lord of the rings; echt gaaaaaaaf!!!

Maar super dus!!! Soms lijkt het allemaal gewoon nep; zo mooi is het... enfin. Ik heb zo ongeveer alles opgenomen op video, dus dat wordt weer een paar uurtjes extra genieten thuis! Het is prettig dat Greetje ook van mooie foto's houdt. Ee stoppen soms gewoon ineens: "Hey; shit dit is mooi... ieieieieieieieeeeeeee slip!!!" (nee grapje!) en we maken weer even wat "shotjes"; video en foto's... ik heb al zo'n 10 rolletjes Nieuw Zeeland weer!!! Erg he, maar het is allemaal zo mooi! Je zult het wel zien!!!

Via Te Anua naar Milford Sound. Ook hier een schitterend gebied met Fjorden; het regent vandaag waanzinnig, waardoor er allerlei watervallen regelrecht van de rotsen afstromen; gaaaaaafffff!!!! Als we eenmaal bij Milford aankomen is de regen ietsje minder geworden, en we nemen de boot tussen de fjorden door.

Juist met het regenachtige weer krijgt alles in een keer een soort mysterieuze sfeer en ziet alles er met de paarsachtige kleuren er nog spanneder uit. We worden nog verrast door de opstekende wind en er waaien wat mensen bijna uit hun jas. We varen de fjorden uit en een klein stukje de zee op en dan weer terug de fjorden in.

Op de terugweg bezoeken we nog een onderwaterlaboratorium; doordat het water hier door allerlei onderwater rotsriggels wordt tegengehouden en het koude water hier zorgt, samen met allerlei voedingsstoffen die van de rotsen afstromen voor een zeeklimaat dat zich slechts alleen hier heeft ontstaan op zo'n ondiepte, komen hier allerlei dier en plantsoorten voor die zich normaal alleen op 60 meter diepte kunnen ontwikkelen. Erg interessant!

In Milford Sound is het hostel vol. Vast iets te doen met de traditionele jaarlijkse (dit jaar voor de 2e keer!!!!)(haha)tunnel loop; april fools day. Een grote groep mensen rent naakt; alleen schoenen en een bidon door de donkere tunnel boven aan de pass... De pers komt er ook bij om FOTO's te maken... Een minder prettig gezicht denk ik...

Het hostel is dus fully booked en we waren die middag genoodzaakt ander onderkomen te vinden. 40 km verderop is Hollyford; een of the road en op de gaten weg liggend gehucht met een man die cabins houdt. Het ziet er op het eerste gezicht niet uit en na de negatieve absoluut-niet-pep-talk van de man, op het tweede gezicht ook niet... Maar we kunnen er wel om lachen; er is geen verwarming en we moeten zelf ons vuurtje stoken om de boel warm te maken... hihi... dat wordt hout sprokkelen...

We besluiten maar gewoon onder onze slaapzakken te gaan liggen, na een warme douche (de ketel op hout gestookt!!!). We kunnen nog even lezen, want om 23.00u gaat de generator uit!!! Maar rond 21.00 begint de ellende al, bij een steeds zwakker wordend peertje lees ik mijn laatste zinnetje (nog steeds the da vinci code) en het wordt een "early night"... Al met al wel geinig om zo iets mee te maken hoor!!!

De route vervolgt zich langs de zuidkust; Invergargill, en dan verder. In Invergargill blijven we maar kort, want echt leuk is de stad niet; aan een straat liggende winkels, dat eigenlijk meer weg heeft van een industrieterrein... dus verder.... We komen langs Slope Point; het meest zuidelijk puntje van het "vaste land" van Nieuw Zeeland. Tot onze verbazing ligt dit puntje bijna in het midden van Antartica en de Evenaar... naar mijn gevoel waren we zuidelijker... Hier botsen de enorme golven meters hoog tegen de rotsen aan. WOUW...

Dan is Dunedin aan de beurt. Het stuk er naar toe is verbazingwekkend vlak na al dat bergachtige landschap. Dunedin is een leuke stad; ook op zondag. Schitterende "oude" gebouwen en mooie kerken. En een historisch treinstation dat natuuuuurlijk ook even op de gevoelige plaat en film moest worden vastgelegd...

's Avonds belanden we in een hostel in Milton; gerund door een Zwitser, daar moeten we ons eten koken op een echt oud fornuis; gestookt op hout... even wennen dus, maar het gaat prima... Hij leert Jongleren en het is best nog een kunst omdat goed te doen; veeeeeel oefenen!!! Het is wel een heel leuk hostel gemaakt van een verbouwde kerk, maar daar is helaas niets meer van te zien...

Via het binnenland rijden we de volgende dag omhoog richting Mt. Cook. Onderweg ernaartoe rijden is schitterend; de eerste sneeuw is al gevallen en de toppen zijn allemaal wit; gaaf!!! Daar lopen we via de Hooker Valley naar een meer, waar je een superuitzicht op Mt. Cook hebt; het is alleen een beetje mistig van de sneeuw die daar boven valt, maar het ziet er desondanks schitterend uit!!! Als we weer terug zijn bij het kleine dorpje en aan onze warme choc met slagroom zitten begint het buiten toch te sneeuwen!!! Wouw!!! Dus toch nog dit jaar een beetje winter!!

We rijden naar een hostel aan Lake Tekapo... hopelijk maken we niet meer de zelfde fout als gisterenavond: wij lekker douchen en de sleutel van de kamer mee (we sliepen maar met zijn 2en op de kamer, dus lekker rustig). Eenmaal in onze pyjama's staan we vervolgens voor een dichte deur. Hadden we de verkeerde sleutel meegenomen! Die ene die we voor de keuken hadden gekregen...

Toen moesten we dus in onze pyjama's en in een veel te kleine geleende regen jas over het terrein naar de toeziender die al in bed lag... arme man... Maar uiteindelijk toch nog binnen kunnen komen... Vanavond slapen we aan het meer. Het uitzicht de volgende morgen is geweldig: een winterzonnetje schijnt over het meer en de bergen. Weer kan ik er maar niet over uit hoe mooi en gaaf Nieuw Zeeland is!!!

Ik blijf lekker even een tijdje aan het meer staan en even lekker van een warm zonnetje genieten... Dan gaan we het kerkje van de good sheppard bekijken... samen met 120 japanners... Heerlijk... en je wil niet weten waar die allemaal foto's van maken... ongelooflijk... en scuse me scuse me je mag niet in hun foto, maar ze blijven gerust wel een kwartier in jouw beeld staan...

En op elke foto van iets supermoois staat links-, rechts-onder of middenin een japanner het peace teken te geven... och... och.... maar het voordeel is weer; zij zijn met zijn 120'en met de bus (by the way ongeveer 17 uur onderweg elke dag!!!)en die gaat weer weg, wachten pays of; uiteindelijk heb ik een japannerloze foto...

We rijden vanuit Lake Tekapo weer noordwaards en 's avonds belanden we in Springfield; een klein dorpje vlak voordat je de Arthurs Pass ingaat om naar de westkust te gaan. Greetje wilde een wandeling doen in Arthurs Pass gisteren dus probeerden we daar accommodatie te krijgen. Helemaal volgeboekt; SHIT!!!

Wij terugrijden richting de oostkust (daar kwamen we ook vandaan!) en onderweg bij het een en ander gecheckt, maar alles was vol... Echt erg! Wat nu... we waren lekker op tijd in Arthurs Pass (zo heet het dorpje in het midden van de pass), dus het was nog redelijk licht om terug te rijden. Uiteindelijk zijn we aan het begin van de pass beland; Springfield...

We wilden voor gisteren sowieso een dagje rust plannen. Greetje zou gaan lopen en ik ging lekker relaxen... Maar het leukste was dat we dan in de bergen zouden zijn. Het heeft hier al behoorlijk gesneeuwd, dus dat is echt extra gaaf! Nou ja, we waren in Springfield eigenlijk weer uit de bergen, maar konden ze nog goed zien...

De volgende morgen (gisteren dus) worden we lekker laat wakker (heerlijk; zo eens een keertje uitslapen!!) Het was nogal laat geworden ook; we waren nog redelijk op tijd in het hostel en na het eten hebben we uitgebreide collectie video's uitgeprobeerd; te beginnen met 3 :-) We douchen en we horen dat de hele Arthurs Pass is afgezet omdat er ineens zo veel sneeuw gevallen is; de hele dag kunnen er geen mensen door vanwege de sneeuwval.

Dit is de vroegste sneeuw die die man van het hostel (een nederlander die 20 jaar geleden met zijn ouders hier is heenverhuisd) in 20 jaar had gezien. En de skiliften en velden gaan hier pas in juni open; kun je nagaan!!! Het kan ook zo maar eens zijn dat je dan een week vast komt te zitten in Arthurs Pass of aan de westkust; ingesneeuwd... dat zou echt naadje geweest zijn, ivm de auto inleveren en Greetje heeft haar vlucht naar huis volgende week! Het was dus maar een geluk bij een ongeluk dat we geen acomodatie hadden kunnen vinden!!!

2 duitse jongens die de avond ervoor ook met ons video hadden zitten kijken fietsen Nieuw Zeeland door (zijn veel mensen op de fiets hier trouwens!!). Die waren wel met de fiets de pass opgegaan; met de fiets was het nog te proberen. Rond de middag komen er ineens 2 verkleumde Duitsertjes binnen; helemaal doorweekt van de sneeuwval, bevroren van de kou.

Ze hadden hun fietsen laten staan nadat ze er praktisch waren afgevallen van de kou en waren door een aardige man meegenomen terug naar het hostel. Eenmaal weer bijgekomen hebben we met zijn 4en nog weer film gekeken; weer 3... Was wel erg gezellig!

Vanmorgen bleek dat de pass weer open is, dus de jongens konden weer verder. De man van het hostel had echter beloofd dat hij er voor zou zorgen dat de fietsen weer in Springfield zouden komen, maar vanmorgen ineens had hij het niet voor elkaar gekregen dat te regelen en gaf ineens de jongens de schuld dat ze niet eerder waren gaan liften om hun fietsen op te halen!!! Nou ja!!! Nu kon hij ze wel brengen... voor $30!!!! Nou da's belachelijk!

Toen hebben wij aangeboden ze te brengen en zo gezegd zo gedaan. Het is nog geen 20km en het kost je hooguit $4 aan benzine... nou daar wilden wij ook de sneeuw nog wel even voor zien, dus hups; alle bagage in de auto (alleen van de jongens, toen zat ie al vol; het is niet zo'n groot ding!), twee gezellige Duitse jongens op de achterbank en hups... de bergen in... De fietsen stonden er gelukkig nog.

En afgezien van het verkeer; extreem druk voor Nieuw Zeeland, ivm het paasweekend, was het er nog drukker met mensen die van de heuvels/bergen aan het "bipsglijen" waren en sneeuwballen aan het gooien waren. De fietsen van de jongens stonden vlakbij waar wij 2 dagen ervoor een sneeuwpop hadden gemaakt!! :-) Gaaf he?!! De jongens tuigden hun fietsen op en hups....weg... Nog wel even email adressen uitgewisseld...

En zaterdag 10 april; de dag voor het paaseieren zoeken... heb ik een Whale watch gedaan!!! By far een van de gaafste/mooiste dingen die ik hier gedaan heb! We hebben er 3 gezien. De eerste ging net onder toen we er aan kwamen en de andere 2 kwamen net naar boven. Een mega staart boven water als ze weer duiken en zo en een boel gespuit. Opgenomen op de video en een boel foto's gemaakt...

Maar toen.... dit gaan jullie niet geloven; we voeren naar een andere plek waar..... 300 dolfijnen waren!!!! JAAAAAAAAAA!!!!! WOUW! Nou dat was toch wel zoiets moois; ik kreeg er een brok van in mijn keel...ik moest bijna huilen... en die beesten zijn dus ook zo gek als een deur; hun natuurlijke gedrag is salto's maken en steeds uit het water springen... Maar ja; met 300 om je heen is het lastig te filmen, dus ik heb mijn best gedaan en een boel foto's weer. Heb nu alweer bijna 14 rolletjes nieuw Zeeland! phoeh!!! Maar dat was echt "amazing"!!!!

Moet er nog steeds een beetje van bijkomen!!! (En was een beetje zeeziekies... voelde me al niet 100%, en met het harde varen ging het wel, maar met het dobberen en vooral die diesel lucht. Maar niet gekotst hoor... ze hadden trouwens wel megaveel zakjes klaar liggen, dus het is hen niet onbekend! haha....)

En, een wat minder interressant detail: ben net naar de kapper geweest. Ik zie er weer op mijn PAASBEST uit! hihi. Beetje kort is het wel, maar dan kan ik er weer even tegen. Alleen zit het wel belabberd; gel en zo. Dus ik ben maar in een hoekje van het internetcafe gaan zitten... Strakjes maar in het hostel zelf maar even goed doen.

Mijn thuiskomst komt alweer wat dichter bij, zoals eerder verteld. Ik zou eerst in Nieuw Zeeland een aantal weken gaan werken, alvorens naar Azie te gaan, maar hier is het zo slecht werk vinden, en als je werk vindt, bijvoorbeeld in het fruitplukken, dan word je superslecht betaald. En kost je overnachting bijna meer dan je verdient.

Dus ipv die 3 a 4 weken te werken reis ik meteen door en kom ik die 3 a 4 weken eerder thuis. Dus. ik kom ipv in juni, nu weer om en nabij mijn originele terugkom datum terug. Als alles goed gaat, kom ik 8 mei aan in Nederland (Rotterdam). Dus; jullie kunnen je spandoek alvast gaan maken, of... voor die tijd een vakantie boeken om mijn marathon video kijken en mijn weekendje foto's te ontduiken!!! :-) Hihi,... geintje!!!

Well... vandaag is mijn laatste dagje in Christchurch: de leukste stad van Nieuw Zeeland. Ik ga zo nog even door de botanische tuinen lopen en dan is het alweer bijna tijd om te gaan... vannacht (dus 15 april) word ik om 03.30u opgehaald en om 05.50 vlieg ik naar Singapore. Vanaf singapore reis wil ik langs de westkust omhoog reizen en dan naar Thailand. Hoe dat er allemaal uitgaat zien weet ik nog niet, maar ik vlieg in ieder geval op 6 mei vanuit Bangkok naar London en op 8 mei van London naar Rotterdam.

"Kia Ora" uit Nieuw Zeeland

Groetjes
Brigitta

Oja; bij elkaar hebben we 7013km door Nieuw Zeeland gereisd en dat is zonder wandelen, fietsen, raften en parachutespringen!!!....

There are moments we wait a lifetime for
That in a moment make our lifes